Ben dus nog niet klaar met de zonnebloemen.
In mijn herinnering heeft het iets met gele vierkanten te maken, maar misschien speelt de kleur geel van de zonnebloemen me ook wel parten.
Het verhaal illustreert op een eenvoudige manier heel treffend hoe gemakkelijk wij bezwijken onder de druk van onze omgeving.
Tijdens mijn zoektocht naar dit helaas nog niet gevonden verhaal, kwam ik het volgende gedichtje tegen.
Dit gedichtje gaat over het gebed, maar aan de andere kant laat het ook heel goed zien, dat als we binnen het geheel voorbij gaan aan de essentie, en ons richten op de vorm, letter of hoe je het ook wil omschrijven, simpel gezegd ons oor laten hangen naar de vele stemmen om ons heen, we de geest van het geheel missen,
Houd me ten goede, ik geloof in de vorm, het hoe en wat als raamwerk, hierbij moet ik denken aan, Vergeet mij niet, maar in het waarom ligt de vreugde.
'De juiste manier om te bidden,
Zei diaken Samauel van Striemen,
En de enige juiste houding,
Is nederig en op de knieën.'
'O nee, ik zou daarentegen zeggen,
Zei dominee E. van Ellebogen.
'Rechtopstaand, met uitgestrekte armen.
En hemels kijkend, met opgeheven ogen'.
'O nee, helemaal niet', zei ouderling De Wit;
'Zo'n houding is veel te onvertogen.
'Men moet bidden met ogen stijf dicht,
En het hoofd heel nederig gebogen'.
''Het schijnt mij toe dat men zijn handen
Heel devoot voor zich moet vouwen,
'Met duimen naar de grond gericht,'
Aldus de mening van predikant Van Gouwen.
'Vorig jaar, vertelde Klaasje Bruin',
Viel ik in de put van boer Van Hoven'
Voorover viel ik er in,
Mijn voeten staken recht naar boven.
'Toen en daar zei ik een gebed.
Veel heb ik toen de Heer beloofd.
'Jongens wat een gebed was dat,
Dat ik toen zei, staande op mijn hoofd'.
Gedicht: Sam Walter Foss, 'The prayer of Cyrus Brown', vertaling?
Afbeelding: Spenk.nl
