Maar de afbeelding van gisteren kan ook betekenen
"zoals de wind waait, waait haar jasje".
Lekker inconsequent dus.
En daar kan ik me ook wel in vinden.
Juist, zoals je aan het beeld kunt zien, haar voeten stevig gegrond staan.
Dat maakt, ondanks het gebeuren om haar heen, zij zicht houdt op waar ze staat, maar bovenal, waar ze heen gaat.
Dus laat maar waaien die wind.
Vorige maand waren we 29 jaar getrouwd.
Tijdens een weekendje weg, hebben we dat onverwachts bezegeld met nieuwe ringen (manlief was zijn ring ergens tijdens ons huwelijk kwijt geraakt).
Het voelde alsof we daarmee opnieuw JA zeiden tegen elkaar.
En nu ik het toch over wind heb, die wind die overal waait, hebben wij ook ervaren in ons huwelijk.
Soms was er zelfs sprake van forse tegenwind.
Maar door alles heen wisten we, jij hoort bij mij, en ik hoor bij jou.
Over gegrond zijn gesproken.
Wat ben ik blij dat we dat zicht nooit uit het oog verloren zijn.
