woensdag 21 mei 2014

Een ander jasje...

Sinds een tijdje zit ik op naailes.
En als je denkt, goh wat leuk, dan heb je gelijk.
Het is meer dan leuk.
Al vraag ik me nu af of dat überhaupt kan, dat iets te leuk is.
Want wanneer is iets te leuk?
Als je je grenzen daarin verliest?
Want als ik eenmaal bezig ben, zeker als het lekker gaat, dan is er al helemaal geen tijd.
En zou ik door en door kunnen gaan.
Dat is zeker een maar.
En ook één van de redenen ook dat ik de afgelopen tijd niet zo veel aandacht heb gegeven aan mijn blog.





Dus in die zin kom ik mezelf door het naaien tegen. 
Want in wezen gaat het uiteindelijk niet om tijd, maar omgaan met mezelf binnen de tijd die ik heb.
Maar het naaien is in nog meer opzichten confronterend.
Het was een hele klus om de rits er in te krijgen, en zoals je ziet is het me gelukt.
Her was de eerste keer dat ik zoiets heb gedaan, en het resultaat mag er zijn.
Zij die net op naailes zijn, zijn onder de indruk, maar zij die al de nodige naai ervaring hebben, zien in één oogopslag, dat behalve de rits, er nog meer aan schort.
Dus in die zin, moet je jezelf zien, als iemand die onderweg is, die al de nodige stappen heeft gemaakt, maar er nog niet is, maar wel trots kan zijn op het resultaat wat tot nu toe is behaald. 
Dat er nog niet zijn, kan op zich ook moeilijk zijn, want je weet dat het beter kan, alleen jij kan nog niet beter op dat moment. 
Sommige dingen moet je gewoon vaker hebben gedaan. 
Men zegt per slot van rekening niet voor niets, oefening baat kunst, vandaar dat ik nu bezig ben met een tweede jasje.
En derde jasje ligt geknipt klaar, maar wel zonder rits! en lekker makkelijk met drukknopen, want knoopsgaten maken staan nog op het leerlijstje, maar na de ritsen even niet. 
Het moet wel leuk blijven.  
En dan heb ik het nog niet gehad over, (h)erkenning vinden bij elkaar, doelen stellen (we hebben tot juli om negen kledingstukken te maken), het verwerken van teleurstellingen omdat na al je inspanningen iets gewoon totaal niet staat, en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Naaien is dus tot op zekere hoogte het dagelijks leven in het klein.  
En daar wil ik geen minuut van missen.