Onlangs ging mijn les, die ik in onze vrouwenvereniging zou geven, niet door.
Ik had hem al weer opgeborgen, maar toch laat het onderwerp mij niet met rust.
Misschien ook omdat ik volgende week een toespraak heb.
Ik had al een onderwerp voor mijn toespraak in mijn hoofd, wat ik nog wel verder uit moet werken, maar deze niet gegeven les over verlangen, kwam er doorlopend tussen door spoken.
Misschien nu, als ik het één en ander uit deze les, op mijn blog zet, laat het onderwerp mij misschien met rust.
Zo niet, dan zit er niets anders op om hem als toespraak te gebruiken.
Alsof dat een ramp is.
Voor mijn les had ik een toespraak opgekregen uit de Liahona, die wij dan als basis voor onze les gebruiken.
Deze toespraak zal ik verder niet met jullie delen, je kan hem terug lezen op internet als je dat wilt, maar in deze toespraak, gegeven door Dallin Oaks (Liahona mei 2011) deed hij een uitspraak die mij gelijk aansprak:
Verlangens sturen onze prioriteiten,
prioriteiten beïnvloeden onze keuzes,
en keuzes bepalen onze daden.
Tijdens mijn voorbereidingen moest ik aan een andere toespraak denken, straks wordt wel duidelijk waarom, en dat is die van Barbara Thompson, (Liahona november 2009).
Ik citeer haar nu:
‘Een paar jaar geleden ging ik op bezoek bij goede vrienden in Londen. Ik reisde toen met de ‘tube’ – zoals de Londense metro in de volksmond wordt genoemd. Op alle drukke metrostations worden de reizigers gewaarschuwd voor mogelijk gevaar. Knipperlichten geven aan dat er een metro in aantocht is en dat men afstand moet houden. Er is ook een waarschuwing aan de reiziger dat ze bij het uitstappen moeten oppassen voor de ruimte tussen de metro en het perron. In het Engels luidt die waarschuwing: ‘Mind the Gap’. Mensen worden zo aangespoord om op te letten dat ze niet in het gapende gat tussen metro en perron stappen of er iets in laten vallen. Die waarschuwing is nodig omdat er een gevaarlijke situatie kan ontstaan. Omwille van de veiligheid moeten de mensen oppassen bij het uitstappen.’
En dan zegt ze het volgende:
‘Veel mensen hebben last van gaten in hun leven. Soms zit er een gat tussen onze kennis en wat er daadwerkelijk mee doen, of een gat tussen onze doelen en wat we daadwerkelijk bereiken. Deze gaten kunnen wijzen op zaken die verbetering behoeven of die, als we ze negeren, struikelblokken kunnen worden’.
Onlangs heb ik iets gezegd over het boek ‘What matters most’. Hyrum Smith heeft het in zijn boek ook over gaten. Maar hij noemt ze gaten van pijn. Pijn, omdat je ervan bewust bent dat je leven een richting opgaat waarvan je weet dat het niet is volgens dat wat voor jou het belangrijkste is. Het gaat dan om dingen die voor jou essentieel zijn, dingen die kleur, verdieping, of hoe je het ook wilt noemen, aan je leven zouden kunnen geven, maar die je uitstelt met de woorden ‘op een dag dan…’
En of het nu gaat om dingen die je op een dag wilt doen, kennis die niet in de praktijk wordt gebracht of persoonlijke zaken die verbetering behoeven, de realiteit is dat er een kloof is tussen wat je nu doet en zou willen doen. En de vraag is dan ook of je verlangen groot genoeg is om het gat tussen deze twee te dichten.
Dallin Oaks zegt hierover het volgende:
‘Het dichten van het gat, kan alleen als we ons leven, ons gedrag dus, in overeenstemming brengen met naar waar wij naar verlangen.
Want de verlangens waarnaar we handelen, bepalen hoe we veranderen, wat we bereiken en wie we worden.’
De vraag waar het dus uiteindelijk om draait is, of je leeft naar je verlangens.
Zo niet, wat houd je dan tegen om volgens die verlangens te leven.
 |
| foto: photl.com |
