'Vandaag is het de 70ste 'verjaardag' van de landing van de geallieerden op de Franse kust van Normandië. Topoverleg rond D-day.'
Dat is wat ik lees als ik de krant doorblader.
Leer van het verleden, hoop voor morgen.
Maar op de een of andere manier lukt het ons in het algemeen niet, of het nu in het klein is, individuen en gezinnen, of in het groot, landen, om in goede harmonie met elkaar om te gaan.
Normandië betekent voor mij namen die voorgelezen worden.
Het kan mij nu nog emotioneren.
Al die gesneuvelde mannen, velen jongens nog.
Wij waren vorig jaar in de omgeving van Normandië op vakantie en ik had van deze vakantie wat foto's op mijn blog gezet.
Om er nu achter te komen dat dit blogje nog steeds in concept stond..
Dus bij deze alsnog.
We zijn er even tussen uit geweest.
Onder andere zijn we in
Coudehard, een klein plaatsje in Normandië geweest.
Dit is het uitzicht aan één kant van ons huisje.
En dit is de weg die langs ons huisje loopt.
Typisch een doodnormale weg voor waar wij zaten.
Alleen is bovenstaande foto niet door mij genomen.
Maar is afkomstig van onderstaand bord.
Circuit Aout 44 is namelijk een route die je kunt volgen.
Deze route brengt je onder andere naar het Coudehard-Montormel Memorial, een museum, waar wij een paar honderd meter vandaan zaten.
Als je daar zo loopt, kunt je je niet voorstellen hoe het eens was.
En hoe verschrikkelijk dat moet zijn geweest.
Kijkend naar deze foto op het bord,
vang je daar toch zeker wel een glimp van op.
Ben je in Normandië dan moet je naar de stranden
waar de geallieerden aan land kwamen.
Wij hebben Omaha Beach bezocht.
In eerste instantie liepen wij verkeerd en kwamen we hier terecht.
Het eerste wat je dan ziet is natuur,
met daarachter een prachtige blauwe oceaan.
Met beneden het strand.
Ik had zo een duik in het water kunnen nemen, als......
Je kunt daar gewoonweg niet lopen zonder dat je geraakt wordt door wat daar gebeurd is.
Terwijl ik dit opschrijf, zie ik in gedachten mezelf weer lopen, naar de uitgang van het museum.
En hoor ik opnieuw hoe de namen van de slachtoffers één voor één worden voorgelezen.
Naam na naam, na naam.
Slechts één van de velden.
Zoals wij de gewoonte hebben om bloemen achter te laten op een graf,
zo laten Joden een steentje achter op het het graf.
Zo'n steentje symboliseert een traan gevangen in steen.
Nog zo'n strand waar hevig gevochten is.
Waar nu zomers de badgasten 'vechten' om een plaatsje.
Waar je ook gaat in Normandië, overal kom je stille getuigen tegen van Tweede Wereldoorlog.
We hebben het nodige ervan gezien.
Dit alles zal ik jullie niet laten zien.
Op één plaats na dan.
En dat is de Duitse militaire begraafplaats in La Cambe.
Op deze begraafplaats liggen de gesneuvelde Duitse soldaten van Omaha Beach.
Geen witte kruizen hier.
Maar wel tekenen dat ook zij niet vergeten zijn.
Met in het midden,
een heuvel met een gedenkbeeld, waar de tekst:
'Gott has das letzte Wort',
op staat. Al het ik dat zelf niet zien staan.
een heuvel met een gedenkbeeld, waar de tekst:
'Gott has das letzte Wort',
op staat. Al het ik dat zelf niet zien staan.
Met aan de voet kransen uit verschillende landen.
Op deze begraafplaats geen verhalen van helden.
Wel wat de gevolgen van een oorlog zijn.
En de stem van 'dit nooit meer'.
Op deze begraafplaats geen verhalen van helden.
Wel wat de gevolgen van een oorlog zijn.
En de stem van 'dit nooit meer'.
Wat gesymboliseerd wordt door middel van tientallen vredesbomen.
Wat wij ook zeer de moeite hebben gevonden was het bezoek aan de burcht van Willem de Veroveraar in Falaise. Waar je op eigen houtje, als je dat wilt, met behulp van een iPod, door heen kunt dwalen.
Op weg naar de burcht kwamen wij langs wat bakkers.
Dus op de weg terug...
....ergens op een bankje neergestreken.
Met dit als uitzicht.
Redenen genoeg om te bedenken waar we zoal dankbaar voor kunnen zijn.
Zeker gezien in het licht van wat was.
