Waar boodschappen al niet toe leiden

Nu, alweer bijna 25 jaar geleden, toen onze eerste dochter nog geen twee jaar was, ging ik met haar, zo rond deze tijd, boodschappen doen, en liep toen tijdens het boodschappen doen tegen een hazenpaartje aan.

Dit was het begin van een paastraditie binnen ons gezin.
Alleen had ik zelf nog niet door dat ik er een aan het vormen was.
Onze paastraditie begint dus bij onze oudste dochter die, tijdens het paasontbijt, haar eerste paashaasje naast haar bord had staan.
Nu was onze oudste dochter nog niet echt bekend met snoep en dat soort zaken, dus dat paashaasje stond daar maar naast haar bordje te staan, zonder dat zij dat haasje ook maar enige aandacht gaf. 

Zelfs toen wij het folie eraf haalden gaf zij nog geen enkele reactie.
Pas toen wij er een stukje afbraken en het in haar mond stopten, kreeg ze door wat daar al die tijd naast haar bordje had gestaan.  

Dit was trouwens de eerste en de laatste keer dat dit haar overkwam.
En eigenlijk hoef ik ook niet te vermelden dat ze uiteindelijk van top tot teen onder de chocolade zat.

Onze gezin groeide, en zo ook het aantal paashaasjes.  

Jaar na jaar kocht ik dezelfde haasjes, tot het moment dat onze kinderen op een leeftijd kwamen dat ze ontevreden begonnen te worden met hun paashaasjes.

Want de haasjes groeiden niet met hen mee.
En met het groeien kwam de ontevredenheid, ze wilden wel een groter exemplaar.
Dus toen ik weer een keer, uiteraard zo rond Pasen, in dezelfde winkel was, moest ik denken aan wat ze gezegd hadden.

Ik vond dat ze een punt hadden, en besloot ik in plaats van haasjes, dit keer voor elk kind, en uiteraard ook voor manlief, een ei mee te nemen.
Een groot chocolade ei, gevuld met bonbons, in prachtig gekleurd folie.

Ik zelf helemaal enthousiast, en verwachtte hetzelfde enthousiasme terug.
Nou, niet dus.
Hoe had ik dit kunnen doen!
Nu verbrak ik de traditie!!!!
Ik had er dus blijkbaar helemaal niets van begrepen.

Jaar daarop, jullie raden het al, daar ging ik weer, opnieuw naar dezelfde winkel. 
Ondertussen dacht ik 'ik krijg jullie wel'.
Niet echt moederlijk gedacht, maar het was tijd voor wat actie.
Dus toen de kinderen thuis kwamen stond, zoals gewoonlijk, net als voorgaande jaren, de haasjes weer keurig op hen te wachten.
Traditie hersteld, met dit verschil dat tussen de haasjes één groot met bonbons gevuld chocolade ei stond, die voor manlief bestemd was.
Hem had ik niet horen klagen over verbroken tradities en zo.
Maar misschien ook omdat hij zich meer liet leiden door zijn maag. 

Als ik al dacht dat ze konden klagen, dat jaar was een kleinigheid vergeleken met het jaar van de hazen met het ene ei voor manlief.
Iedere dag tot Pasen toe moest ik aanhoren dat het niet eerlijk was, dat ik met verschillende maten mat, en dat soort opmerkingen.
Maar ze hadden toch zelf gezegd dat ik de traditie had verbroken, en nu had ik hem dan toch hersteld?
Wat ze niet wisten was dat ik, daar ik natuurlijk al van te voren wist dat dit roering zou geven, zo mijn voorbereidingen had getroffen.
Boven in mijn slaapkamerkast had ik voor ieder kind een ei verstopt.
Ze keken nooit in mijn klerenkast, dus ik wist dat ze daar zeker wel veilig zouden liggen tot paasmorgen.
Althans dat dacht ik.
Tot op een willekeurig moment mijn oudste dochter beneden kwam en me vertelde dat ze in mijn kast had gezeten en glinsterende eieren had zien liggen.
Gelukkig was ze oud genoeg om de humor ervan in te zien en haar mond te houden.
En genoot ze vrolijk met ons mee van al het gemopper. 
Ik wou dat ik kon zeggen dat de anderen, toen ze alsnog hun ei kregen, er ook de humor van inzagen, maar dat was niet het geval.
Maar ik heb ze in ieder geval niet horen klagen over gebroken tradities toen ze die dag zowel een ei als een paashaas kregen.
Daarna zijn de haasjes nooit meer een issue geweest.
Nu voor het 25ste jaar heb ik opnieuw paashazen gekocht.

Echter dit jaar zal het de laatste keer zijn.
Geen hazen meer voor onze kinderen.
Naar de paashazen wordt niet meer omgekeken, net als in het eerste jaar. 

Er worden geen discussies meer gevoerd, en meestal ben ik bezig om ze tijdens de Pasen om te smelten tot een chocolade saus.
Volgend jaar begin ik met een nieuwe oude traditie, en koop ik, net als in het begin, één paartje, maar dan nu alleen voor onze twee kleinzonen.