En zelfs het woord verbazing is misschien hier niet eens op zijn plaats.
Integendeel, het is misschien eerder een vraag, in de zin van: 'Waar is men in hemelsnaam mee bezig?'
Ik denk dat dat een meer reëler gevoel is.
Het geval wil namelijk dat zich twee artikelen in mijn hoofd hebben vastgehaakt en zich niet zomaar zonder meer weg laten duwen. Ik heb nog van alles te doen, maar ze laten zich eenvoudig weg niet het zwijgen opleggen. Elke keer weer kruipen ze in mijn hoofd omhoog. Natuurlijk staan deze twee artikelen niet op zich zelf, vandaar misschien ook. Maar hoe het ook zij, soms knap lastig dat soort gedachten. Of schiet ik misschien nu in de stress? Over onthaasten gesproken!
De eerste gedachte heeft betrekking op en staat in het verkiezingsprogramma van GroenLinks: 'Groene Kansen voor Nederland'. Nu ben ik gek op groen zoals jullie weten, maar dit soort groen laat ik liever aan mij voorbijgaan.
Wat GroenLinks namelijk wil is dat alle basisscholen in Nederland de kinderen moeten kunnen onderbrengen van 7.00 uur 's ochtends tot 19.00 uur 's avonds. Volgens deze partij zijn 'de brede scholen de toekomst van ons land. En de voor-, tussen- en naschoolse opvang zal worden verzorgd door goede pedagogische onderwijzers. Kinderen krijgen zo een uitdagend en kwalitatief goed aanbod. Voor werkend ouders kan dit de oplossing zijn om zorg en werk beter te combineren'.
Naar mijn gevoel, is de insteek van GroenLinks in de eerste plaats toch echt niet de zorg voor de kinderen, hoe goed en pedagogisch deze onderwijzers ook mogen zijn. Maar het tegemoet komen aan de verlangens van werkende ouders en de druk van de maatschappij.
Hierbij moet ik denken aan het andere artikel, waarin een moeder beschrijft dat het elke week weer stressen is om een oppas te vinden, sinds ze de buitenschoolse opvang heeft opgezegd vanwege uit de pan rijzende kosten. Voor deze moeder zal het een opluchting zijn, dit programma van GroenLinks, en beantwoorden aan haar eigen gestelde vraag van: "Hoe kom ik aan een steunpilaar onder dit wankele tweeverdieners-leven?" Het advies wat deze moeder trouwens krijgt in dit artikel is dat ze een goede afweging moet maken of met andere woorden: "Wat is je rust je waard?"
Deze vraag heeft dan betrekking op het financiële plaatje. Maar verder op in het artikel wordt wel gesproken over iemand die een hele praktijk vol tobbende moeders heeft. Want dat is wel de andere kant van het verhaal. En dan hebben we het nog niet over de uitwerking hiervan op huwelijk en gezin.
Maar gelukkig is daar GroenLinks, de redder in nood van al deze vrouwen. Ik zou zeggen: "Alle vrouwen verenig je." Al heb ik daar wel een hard hoofd. Dat blijkt wel uit een eerder artikel waarin een werkende vrouw, overigens zonder kinderen, wat ook een keus is en kan zijn, sprak over knutselende moeders met halve baantjes die hun zelfgemaakte breisel slijten op internet. Kan het niet zo zijn dat deze moeders en vaders gekozen hebben om een tandje lager te functioneren? Ik heb een heel leuk boekje in de kast staan dat daar over gaat, en kan het niet laten om een paar lapjes tekst uit dit boekje aan te halen, zeker in het licht van de komende verkiezingen. .
Dagindeling:
'Wie zijn privéleven beschouwt als een fabriek kan het steeds efficiënter runnen. Maar het privéleven is geen fabriek. Het is - om in economentermen te blijven - een dienstverlenende instelling waar de productiviteit niet straffeloos kan worden opgevoerd.
Wie zijn privéleven ziet als een bron van vreugde in plaats van een hinderlijk randvoorwaarde om te kunnen werken, zal tijd in zijn gezin moeten steken en het niet moeten veranderen in een fabriek met een tot op de millimeter uitgedokterd programma. Wat is de lol van een efficiënt privéleven dat zo gespannen als een veer is? '
Kinderen:
'Voor wie snel en efficiënt wil leven, zijn kinderen een ramp. Geen wonder dat sommige ouders het idee hebben dat ze zich pas op hun werk kunnen ontspannen. Te veel ouders willen hun kinderen hun tempo van hollen en draven opleggen. Annegreet haalt dan een uitspraak aan van een Amerikaanse socioloog: 'We stevenen af op een samenleving waarin de rekening voor onze vooruitgang, welvaart en emancipatie wordt doorgeschoven naar de allerzwaksten: de kinderen'.
.
