Er zijn een paar zinnen, ik las ze onlangs in de krant, die zich maar blijven opdringen aan mij.
Zinnen die zich niet weg laten drukken.
Dat komt vanwege de wereld die achter die paar regels schuil gaat.
Betreft een serie artikelen waarin topvrouwen aan het woord zijn.
Een van deze vrouwen zegt het volgende:
"Ik heb gezegd dat het werk niet ten koste van de kinderen mag gaan.
"Ik heb gezegd dat het werk niet ten koste van de kinderen mag gaan.
Er is altijd fulltime een oppas.
Ook al zijn ze nu groter, ik vind het belangrijk voor dat kopje thee".
Dan vraag ik me af wie van de twee is er thuis voor dat kopje thee?
Zij, de moeder?
Of toch de fulltime oppas?
Waarom wil je dat er iemand thuis is voor dat kopje thee?
Is thuis thuis als dat de fulltime oppas is?
Wat probeer je hier in wezen mee te zeggen?
Daarnaast, is dat kopje thee juist niet het symbool van de thuisblijvende moeder, waar zo vaak op neer gekeken wordt?
Ook al zijn ze nu groter, ik vind het belangrijk voor dat kopje thee".
Dan vraag ik me af wie van de twee is er thuis voor dat kopje thee?
Zij, de moeder?
Of toch de fulltime oppas?
Waarom wil je dat er iemand thuis is voor dat kopje thee?
Is thuis thuis als dat de fulltime oppas is?
Wat probeer je hier in wezen mee te zeggen?
Daarnaast, is dat kopje thee juist niet het symbool van de thuisblijvende moeder, waar zo vaak op neer gekeken wordt?
Afbeelding: photl.com
Uitspraak: AD november 2013
