Doen we dat nu van buiten naar binnen of toch van binnen naar buiten?
Of is het gewoon een kwestie van interpretatie?
Doet het er in dit geval iets toe, als je nu linksom of rechtsom gaat?
Is niet per slot van rekening het eindresultaat alles bepalend?
Zoals jullie weten heb ik mezelf een sabbatical gegeven.
Om reden dat ik niet meer kon instemmen met bepaalde zaken in mijn eigen leven.
Ik voelde de behoefte om afstand te nemen.
Bijna iedereen gooit het op de overgang, en met dit gegeven kan ik prima leven.
In die zin is de overgang dus een zegen in mijn leven.
Onlangs kwam ik een boekje tegen van Mira Kirschenbaum 'Alles heeft een reden'.
In dit boekje gaat Kirschenbaum ervan uit "dat ongeacht wat je overkomt, er niet alleen iets waardevols uit die gebeurtenis voort zal komen, maar het simpelweg ook noodzakelijk is dat dit jou juist overkomt: je leert ervan en je groeit erdoor".
En dat achter die gebeurtenis een of meer redenen kunnen zitten, zoals bijvoorbeeld "je thuis te laten voelen in de wereld, jezelf volledig kunnen accepteren of om je te leren dat je je angst kunt loslaten en dat het jouw opdracht in het leven is, om een van die redenen te vinden, zodat je kunt ontdekken wie je echt bent".
Daarnaast zegt ze iets over veranderen.
Daar zegt ze namelijk het volgende over: "Het is onmogelijk om jezelf van binnenuit te veranderen.
Echte verandering vindt van buiten naar binnen plaats".
En dan geeft ze aan hoe dat te doen.
In wezen zegt ze, simpel samengevat:
Tot slot zegt Kirschenbaum: "Gedurende ons leven worden we voortdurend herboren doordat we steeds weer een nieuw zelf scheppen uit onze ontmoetingen met het leven".
Ik kan mezelf helemaal vinden in "dat we een nieuw zelf scheppen".
Ook ik ben een soort nieuwe innerlijke wereld aan het scheppen.
Alleen, als ik denk aan scheppen, dan moet ik ook denken aan het Scheppingsverhaal.
Met dit verschil, dat na zes dagen van scheppen, er dan pas een sabbatdag volgt, terwijl ik reeds mijn sabbatical hebt gehad.
Maar voor het overige volg ik hopelijk de lijn van het verhaal.
Dus al je me vraagt waar ik sta, ik zit in dag één, lichaam versus.........
Ps.
Bijna iedereen gooit het op de overgang, en met dit gegeven kan ik prima leven.
In die zin is de overgang dus een zegen in mijn leven.
Onlangs kwam ik een boekje tegen van Mira Kirschenbaum 'Alles heeft een reden'.
In dit boekje gaat Kirschenbaum ervan uit "dat ongeacht wat je overkomt, er niet alleen iets waardevols uit die gebeurtenis voort zal komen, maar het simpelweg ook noodzakelijk is dat dit jou juist overkomt: je leert ervan en je groeit erdoor".
En dat achter die gebeurtenis een of meer redenen kunnen zitten, zoals bijvoorbeeld "je thuis te laten voelen in de wereld, jezelf volledig kunnen accepteren of om je te leren dat je je angst kunt loslaten en dat het jouw opdracht in het leven is, om een van die redenen te vinden, zodat je kunt ontdekken wie je echt bent".
Daarnaast zegt ze iets over veranderen.
Daar zegt ze namelijk het volgende over: "Het is onmogelijk om jezelf van binnenuit te veranderen.
Echte verandering vindt van buiten naar binnen plaats".
En dan geeft ze aan hoe dat te doen.
In wezen zegt ze, simpel samengevat:
Zaai een gedachte, oogst een daad.
Zaai een daad, en oogst een gewoonte.
Tot slot zegt Kirschenbaum: "Gedurende ons leven worden we voortdurend herboren doordat we steeds weer een nieuw zelf scheppen uit onze ontmoetingen met het leven".
Ik kan mezelf helemaal vinden in "dat we een nieuw zelf scheppen".
Ook ik ben een soort nieuwe innerlijke wereld aan het scheppen.
Alleen, als ik denk aan scheppen, dan moet ik ook denken aan het Scheppingsverhaal.
Met dit verschil, dat na zes dagen van scheppen, er dan pas een sabbatdag volgt, terwijl ik reeds mijn sabbatical hebt gehad.
Maar voor het overige volg ik hopelijk de lijn van het verhaal.
Dus al je me vraagt waar ik sta, ik zit in dag één, lichaam versus.........
Ps.
Al voel ik stiekem misschien toch meer voor 'van binnen naar buiten'.
Uitspraken: Tekst tussen aanhalingstekens is uit "Alles heeft een reden"
Afbeelding: internet
