Van de zomer, voor mijn verjaardag, heb ik drie boeken gekregen van onze zoon en zijn vrouw. 'One more river to cross' is het eerste deel en op de omslag staat een afbeelding van Jane Elizabeth Manning James. Ik moet nog aan dit boek beginnen, maar dat wil niet zeggen dat ik onbekend ben met al de personen die in dit boek worden beschreven. Sommigen ken ik van naam, zoals Elijah Abel. En sommigen omdat ze op mij een onuitwisbare indruk hebben gemaakt, zoals Jane Elizabeth Manning James.
Jane Elizabeth Manning James liet zich "in de winter van 1842-1843 met een aantal familieleden dopen in De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Jane en anderen in haar gezin wilden zich al spoedig bij de heiligen in Nauvoo voegen, dus ze reisden van Connecticut naar New York, vanwaar ze per stoomboot en per trekschuit verder wilden reizen. Maar ze werden vanwege hun ras niet op de boot toegelaten, dus ze moesten de resterende 1300 kilometer te voet afleggen."
Zelf zei Jane onder andere het volgende over deze voetreis: "We liepen totdat onze schoenen versleten waren, en onze voeten werden pijnlijk en barsten open en bloedden totdat je de hele afdruk van onze voeten met bloed op de grond kon zien. We stopten en verenigden ons in gebed tot de Heer, we vroegen God de Eeuwige Vader om onze voeten te genezen en onze gebeden werden verhoord en onze voeten werden onmiddellijk genezen."
Ouderling M. Russell Ballard zei het volgende over haar in een toespraak: "Een van de eerste heiligen die in Utah aankwam, was Jane Manning James. Zij was de dochter van een vrijgemaakte slaaf, een bekeerlinge tot de herstelde kerk en een zeer opmerkelijk discipel die het bepaald niet makkelijk heeft gehad. Zuster James bleef tot haar dood in 1908 een trouw lid van de kerk. Net als zoveel andere heiligen der laatste dagen bouwde zuster James niet alleen met bloed, zweet en tranen Zion op. Ze streefde ook naar de zegeningen van de Heer door zo goed mogelijk de evangeliebeginselen na te leven en zich vast te houden aan haar geloof in Jezus Christus - de grote Genezer voor allen die Hem oprecht zoeken".
Jane heeft het inderdaad niet gemakkelijk gehad. Heel haar verdere leven heeft racisme een rol in haar leven gespeeld. In Saints, een uitgave van de kerk kunnen we daarover het volgende lezen: "Net als andere groepen christenen in die tijd beschouwden veel blanke heiligen zwarte mensen, echter ten onrechte, als minderwaardig, omdat ze geloofden dat een zwarte huid het resultaat was van Gods vloek op de bijbelse figuren Kain en Cham. Sommigen waren zelfs begonnen het valse idee te onderwijzen dat een zwarte huid het bewijs was van iemands onrechtvaardige daden in het voorsterfelijk leven". Een leer waar ik ook mee ben groot gebracht. Maar voor nu, wat betreft Jane Elizabeth Manning James, wie had kunnen bedenken, zij zelf zeker niet, dat zij ooit geëerd zou worden met een eigen monument.
