Nog een paar dagen en dan is het kerstmis en vieren we de geboorte van Jezus Christus. Op dit moment ben ik daar niet direct zo mee bezig, en dat heeft alles te maken met onze laatste les uit ons 'Kom dan en volg Mij' lesboek waarin de volgende vraag wordt gesteld: "Denk er in deze kersttijd over na hoe het Oude Testament dit jaar uw getuigenis van Jezus Christus heeft versterkt."
Aan het begin van elk lesboek, het Oude Testament is ons derde 'Kom dan en volg Mij' leerjaar, worden tips gegeven die onze individuele Schriftstudie kunnen verbeteren, zoals "U zult door bepaalde woorden en zinsneden in de Schriften geraakt worden, alsof ze speciaal voor u geschreven zijn. U voelt dat u er iets aan hebt. Ze inspireren en motiveren u. Markeer ze in uw Schriften of noteer ze in een studiedagboek" of "Let op uw gedachten en gevoelens, ook al lijken ze niets te maken te hebben met wat u leest. Die lessen wil uw hemelse Vader u wellicht juist bijbrengen".
In maart van dit jaar kreeg ik te horen dat ik kanker had. Wanneer je hoort dat je kanker hebt, dan sta je als het ware op een tweesprong. Voor je liggen twee wegen die je kunt gaan bewandelen. Althans zo heb ik het ervaren. Ik heb ervoor gekozen om 'stil te staan'. In deze periode heb ik mij tot op zekere hoogte terug getrokken in mezelf. Ik had al de gewoonte van Schriften lezen. Daarnaast had ik ook een studiedagboek, waarin ik zo tussendoor gedachten en gevoelens over de Schriften in op schreef. Ook had ik nog een dagboek waar ik dagelijks wat in schreef. Toen ik kanker bleek te hebben heb ik beide, mijn dagboek en studiedagboek, aan de kant gelegd en ben ik aan een nieuw boekje begonnen dat ik mijn kankerboekje heb genoemd. Hierin niette ik kopieën van mijn afspraken, schreef ik op wat ik zoal lichamelijk meemaakte, maar bovenal, voordeel van veel dingen uitsluiten, ben ik me intensiever gaan richten op de Schrift, lessen die ik volgde en dat wat ik voelde tussen de regels door.
In de periode dat ik hoorde dat ik kanker had, die later ook nog uitgezaaid bleek te zijn, was ik ondertussen op pad met Mozes en het volk van Israel. In zekere zin voelde ik me ook een verdrukte slaaf. Tot op zekere hoogte had ik ook geen zeggenschap meer over mijn lichaam. Mijn agenda en leven werd bepaald door het ziekenhuis en de kanker. Op een gegeven moment, ik was ondertussen geopereerd, zaten manlief en ik in de auto voor onze eerste afspraak met de oncoloog. Op de vraag van mijn man wat mijn verwachtingen waren kregen we van hem te horen dat hij die niet kon geven, omdat, kijkend naar mijn uitslagen, ik mij in een groot grijs gebied bevond. Maar, zei hij, je hebt een kans en dat is chemo.
"De Egyptenaren nu, al de paarden en wagens van Farao, zijn ruiters en zijn legermacht, achtervolgden hen en haalden hen in, terwijl zij gelegerd waren aan de zee." Ik bevond mij ook in een soort woestijn. Het leven om mij heen ging door, terwijl het van mij tot op zeker hoogte stil stond. De kanker voelde als een legermacht, en ook al was ik geopereerd, ik werd op de hielen gezeten door...... Voor mij lag een uitgestrekte zee in al haar diepte, in de vorm van chemo met alle mogelijke eventuele bijwerkingen, waar ik heel eerlijk gezegd niet op zat te wachten. "Toen werden de Israëlieten zeer bevreesd en schreeuwden". Maar boven alles uit was daar de stem van de oncoloog die zei "er is een kans", waarvan ik wist "dit is mijn kans". Ik moest hierbij denken aan deze uitspraak van Brad Wilcox: "God verwijderde de Rode Zee niet. Hij maakte een opening. Zo zal Hij ons net zo goed helpen om een weg te vinden door onze problemen heen." Chemo was mijn opening, waardoor ik nu in remissie ben. De Heer is daar, Hij geeft rust aan onze ziel. Dat wil niet zeggen dat het gemakkelijk is of zal zijn. Maar Hij heeft wel beloofd dat het een pad is dat wij niet alleen behoeven te bewandelen. Ook als het "indien niet" zou zijn geweest. Hierbij denk ik aan Daniel in de leeuwenkuil en de drie die in de oven werden gegooid.
Uit het hele Oude Testament spreekt het verlangen van de Heer om te wandelen met het volk van Israel, maar zij hebben niet gewild. Ze waren tijdens de reis amper de bocht om of ze waren Hem alweer vergeten. Doorlopend verlangden zij naar de vleespotten van Egypte. Het was moeilijk voor hen Zijn hand in hun leven te zien. En zo liepen zij vele kansen mis.
Lezen voelt voor mij aan als reizen. Het leuke van reizen is dat de reis begint met een vraag, in dit geval "Denk er in deze kersttijd over na..." om dan uiteindelijk, via omwegen door de uitspraak van Jeffrey R. Holland hier, op mijn blog, terecht te komen. Ik had niet de intentie om iets te schrijven over mijn ziek zijn, maar dit nu niet delen zou betekenen dat ik voorbij ga aan de gave van het kerstkind, het Oude Testament, en al de zegeningen die hier uit voortvloeien en zijn voortgevloeid.
"Hoe ernstig de beproeving ook is, hoe diep de nood, hoe groot de beproeving, God zal ons nooit in de steek laten. Hij heeft het nooit gedaan en zal het ook nooit doen. Hij kan het niet. Het is niet zijn karakter om dit te doen. Hij is een onveranderlijk wezen; dezelfde gisteren, dezelfde vandaag, en Hij zal dezelfde zijn in de eeuwige eeuwen die nog komen. Die God hebben we gevonden. We hebben Hem tot onze vriend gemaakt door Zijn evangelie te gehoorzamen; en Hij zal ons bijstaan. We mogen door de vurige oven gaan, we kunnen door diepe wateren gaan, maar we zullen niet worden verteerd of overweldigd."
Afbeelding: Pixabay. Uitspraak: 'Vergeten is gevaarlijk voor de mensheid', Simon Gronowski.
