Het leven is een reis. Wat kan wisselen is het vervoermiddel. Op dit moment gebruik ik in gedachten de trein en zie ik mezelf op dit moment als iemand die net van trein gewisseld is. Het eerste gedeelte van deze treinreis stond in het teken van het geopereerd worden en chemo. Met name het laatste gedeelte van deze rit, het chemo traject, hoe raar het ook klinkt, was een redelijk rustig traject, na alle hectiek eerder. Ik boemelde om de drie weken naar het ziekenhuis en kon niet veel anders doen dan mij overgeven aan het 'uitzicht'.
Ik zit nu in de remissie trein. Op mijn treinkaartje stond 'leven na kanker'. In mijn reisfolder stond daarover het volgende: "Zichzelf wederopbouwen na een ernstige ziekte is soms een lange, en in elk geval een zeer persoonlijke stap. Het herstel is niet altijd zoals men had voorgesteld. Gaat men 'overleven', 'herleven'' of 'voortleven'?" Om een antwoord te kunnen geven op deze vraag moet ik zelf eerst beter begrijpen waar deze woorden voor staan, en hoe dat er in de praktijk uitziet. Gelukkig zit in elk van de drie woorden het woord leven, en sla ik even voor het gemak de woordjes er voor maar even over. En als ik er toch een woordje voor moet zetten, dan maar 'gewoon' leven. Maar 'gewoon' leven is niet meer zo vanzelfsprekend. Vandaar dat men ook spreekt over wederopbouwen.
Terwijl ik zo in mijn coupé zit, lezend in mijn tijdschrift, kijk ik naar buiten en zie ik een landschap vol met struiken van vermoeidheid aan mij voorbijgaan. Over deze vermoeidheid las ik het volgende: "Als je hoofd meer wil dan je lichaam aan kan, zul je manieren moeten vinden om daarmee om te gaan. Dat kan lastig zijn." In het tijdschrift dat ik aan het lezen ben wordt gesproken over dat "Ieder van ons draagt een zekere last mee. Onze persoonlijke last bestaat uit vereisten en kansen, verplichtingen en voorrechten, moeilijkheden en zegeningen, en mogelijkheden en beperkingen". Grappig zijn de combinaties die in dit artikel worden gemaakt. In mijn geval "mogelijkheden en beperkingen". Het woord lastig, het leren omgaan met de beperking, staat, door de mogelijkheden, niet meer op zichzelf. Naast haar verschijnen de woorden last en belast, en in het verlengde daarvan "Mijn last is licht'. Ik kijk omhoog en geniet.
Wij zijn niet alleen en hoeven er nooit alleen voor te staan.
Wij kunnen in ons dagelijks leven met hemelse hulp voorwaarts gaan.
Door de verzoening kunnen we meer kracht en capaciteiten ontvangen
dan we zelf in ons hebben.
De Heer heeft verklaard:
'Welnu, vervolgt uw reis en laat uw hart verheugd zijn.’
David A. Bednar
