Dit is een van alles-en-nog-wat-blog. Dat kun je ook wel zien aan mijn pagina's. Soms gaat het over creativiteit, dan weer over gezondheid, of het huwelijk en het gezin. Maar mijn blog kan ook gaan over een weekendje weg, of dat ik een aantal blogjes achter elkaar schrijf over een bepaald onderwerp zoals 'Ras en het priesterschap', wat ik de afgelopen tijd heb gedaan, omdat ik op dat moment daar vol van was, en nog trouwens.
Iets waar ik terugkerend ook vol van ben is de pagina 'geestlijk leven'. Maar toen ik daar op klikte, een rode tekst was toch niet zo'n goed idee, kwam ik erachter dat ik toen geestelijk leven heel anders omschreef dan dat ik dat nu zou doen. Al is de inhoud van de pagina 'geestelijk leven' actueler dan ooit vanwege mijn in remissie zijn. Ik wil geen pakjes bewaren voor een speciale gelegenheid.
Ik leef nu en uiteraard hoop ik voor morgen, maar vanuit dat nu heb ik een knoop doorgehakt. Ik schreef al eerder dat ik op dit moment twee blogs heb. 'Levensreis' en 'Kom dan en volg Mij'. Wat mij ook voor een soort dilemma plaatste. Ik kan inderdaad geen splitsing maken tussen wat wel of niet geestelijk is, alles is voor mij op een bepaalde manier verweven met elkaar. Het laatste wat ik wil is dat ik op mijn eigen blog een splitsings-bril op moet zetten. En draag ik een bril, dan is het een door mij zelf gekozen montuur, en zal ik op dit blog, en niet op het andere, over geestelijke zaken, lees evangelisch, schrijven. Omdat dit ook een pagina uit mijn leven is, daarmee vandaag beginnend.
Elke week hebben we in de zondagschool een nieuwe leesopdracht. Deze week staat in het teken van Nahum, Habakuk en Zefanja, profeten uit het Oude Testament. Nu ben ik een lezer en een knipper-en-plakker en ooit dit pareltje verwerkt in Habakuk. Habakuk die het volgende uitschreeuwt naar God: " Hoelang Here, roep ik om hulp, en Gij hoort niet." Larry Crabb zegt hierover het volgende: "Ik heb lange tijd niet kunnen begrijpen waarom het zoveel christenen aan hartstochtelijk enthousiasme voor Christus ontbreekt. Je zou denken dat een dorstige woestijnreiziger zich met een zeker genoegen verder zou voortslepen door het gloeiende zand wanneer hij in de verte een oase ziet. Misschien is dat juist het probleem. Als ik in mijn hart geen verlangens bespeur, dan verwacht ik van Christus niet meer dan dat hij voor mijn lichamelijk welzijn en bevredigende relaties zorgt. Met deze instelling kan er geen vurig verlangen naar een band tussen Hem en mij ontstaan. Zoveel oprechte christenen blijven week na week, jaar na jaar, standvastig in hun geloof, terwijl ze zich afvragen waar het verband met de realiteit ligt. God is een persoonlijke God. Hij verlangt ernaar dat we Hem ons hart geven. Hij houdt van ons. En naarmate we ons meer van onze dorst bewust worden, groeit ook ons verlangen naar Hem. Oprechte vragen, die opwellen uit een hart vol pijn, moeten gesteld kunnen worden. Als we de deur dicht knallen en daarmee te kennen geven dat er in het leven van een gelovige geen plaats behoort te zijn voor onbegrip en twijfel, leidt dat eerder tot een geforceerd, mechanisch vertrouwen dan tot een echte, levende vertrouwensrelatie. Wanneer we de kwellende vragen niet uit de weg gaan, kan ons geloof groeien en sterk worden. We kunnen ons vastberaden aan Christus vastklampen, aan wie Hij is en wat Hij leerde, ook al gaat onze strijd met het onbegrijpelijke onverminderd voort."
It's not what you look at that matters, it's what you see.
Uitspraken: Larry Crabb, Van binnenuit. Bril uitspraak: Henry David Thoreau. Afbeelding: Pixabay.
