Het valt nog niet mee om elkaar te vinden. Daarom was ik ook zo ook onder de indruk van wat er onlangs in de Grote Kerk in Dordrecht gebeurde. Dat men met elkaar in gesprek gegaan was en dat dit gesprek uiteindelijk resulteerde in een gezamenlijke bijeenkomst, dat als onderwerp had 'Slavernij en de kerk, waar hebben we het nu eigenlijk over?' Zo kan het dus ook. Maar dat is niet altijd het geval. De praktijk is wat dat betreft behoorlijk weerbarstig. Zeker als emoties hoog opspelen.
Zoals jullie weten ben ik zo tussendoor blikjes aan het openen. Een paar dagen geleden moest ik aan een bepaald blikje denken vanwege de afbeelding van een kloof, toen ik in de krant las dat "nabestaanden van gesneuvelde militairen een oproep deden om de vlag tijdens 4 en 5 mei recht op te hangen. 'Telkens als ik er een op zijn kop zie hangen, denk ik aan mijn kind dat met de Nederlandse vlag op zijn kist werd thuisgebracht', zegt een van de nabestaanden."
Veel van de boeren hebben ondertussen hun vlaggen weggehaald na de overwinning van BBB. Hun voorvrouw zei hierover het volgende: "Het recht om te protesteren hoort ook bij die vrijheid. Maar ik denk dat we elkaar tegemoet moeten komen. Je bespaart veel pijn door de vlaggen weer even recht te hangen." Daar tegenover staat Farmers Defence Force die vinden "dat de protesten moeten doorgaan, omdat er niets ten gunste van de boeren is veranderd en het is gewoon te veel werk. Sommigen van onze boeren hebben 300 vlaggen opgehangen, anderen zelfs 5000. Het is te veel moeite om ze voor één dag weer recht te hangen."
Blikje: Het midden
We zien steeds meer polarisatie ontstaan.
We kunnen als Heiligen der Laatste Dagen
steeds minder de middenweg nemen.
Het middenveld is aan het verdwijnen.
Je zult keuzes moeten maken.
Geen keuze is ook een keuze.
Leer nu te kiezen.
Elder Holland
Alweer deze tekst? Dit is nu de derde keer. (Of ik drie blikjes open over dit onderwerp weet ik nog niet. Zoals de wind waait...) Maar voor mij is het een niet los te zien van het ander. Zie het als spaken van een wiel. Dit is weer zo'n spaak. Alleen gaat dit blogje specifiek over polarisatie, althans, eigenlijk gaat het over de keus om in het midden te blijven, en ons niet te laten verleiden door de tegengestelde polen, hoe aantrekkelijk misschien ook.
In het licht van polarisatie kan ik niet heen om de prachtige toespraak van elder Soares 'Respect and love for those with whom we disagree'. We kennen zijn toespraak over de grote rivier de Amazone, en ook in deze toespraak haalt hij een voorbeeld aan uit zijn vaderland Brazilië. Maar hij begint zijn toespraak met de volgende woorden:
"De wereld is een kwetsbare plek. De grond onder onze voeten lijkt te verschuiven en te trillen, en we hebben maar weinig vaste plekken waar we ons kunnen terugtrekken. Een wereldwijde pandemie blijft onze gezondheid en sociale cohesie bedreigen. Economieën haperen en de werkloosheid stijgt. De raciale harmonie die we zoeken, valt uiteen. Onrust in onze straten verspreidt angst en onzekerheid. Mensen hebben niet de moed om hun mening te geven uit angst om afgewezen te worden. Mensen vertrouwen steeds minder op hun leiders en medeburgers. Het politieke proces is afgeweken van beleefdheid en lijkt op een strijd om identiteit in plaats van een streven naar principes en waarheid. De meest diepe en ware dingen over ons zijn ons geloof en onze relaties. Maar te midden van deze angst lijkt het erop dat we elkaar niet zien. Op het eerste gezicht lijken we de weg kwijt te raken. Maar waar u ook gaat, stop voorzichtig en kijk. Glimp voorbij de angst en het isolement die deel van ons leven zijn geworden."
Elder Soares geeft dan voorbeelden van het goede wat nog steeds plaats vindt in deze kwetsbare wereld. Maar aan de andere kant, en daar gaat zijn toespraak uiteindelijk toch ook over, hoe doen we het als het gaat om waardigheid, wederkerigheid en respect. "Niemand kan echt over beleefdheid prediken", zegt hij, "want we hebben allemaal ruimte voor verbetering. We kunnen alleen maar hopen en anderen overtuigen."
Ergens tegen het einde van zijn toespraak zegt hij het volgende: "Het probleem waarmee we vandaag worden geconfronteerd is, dat we het punt van onbeleefdheid zijn voorbij gegaan. We hebben het punt bereikt waarop we minachtend zijn. In zoveel gevallen merken we dat we het niet alleen met elkaar oneens zijn, maar elkaar verachten'. Om dan ergens tussendoor te zeggen: 'We moeten leren om geen aanstoot te geven en niet beledigd te zijn." Wat een opdracht.
Ps.
"Want we hebben allemaal ruimte voor verbetering." Sluit mooi aan bij de leesopdracht van deze week "Die van ulieden zonder zonde is, werpe eerst den steen op haar." En zo is de cirkel, of het wiel, weer rond.
Afbeelding: vlag, Pixabay; kloof, internet?
