Nu word ik mezelf. Het heeft
Tijd gekost, vele jaren en plaatsen;
Ik ben opgeslokt en door elkaar geschud,
Droeg de gezichten van vreemden,
Rende als een gek, alsof de Tijd er was,
Verschrikkelijk oud, en een waarschuwing uitriep:
"Schiet op, je zult dood zijn voordat"
(Wat?) Voordat je de ochtend bereikt?
Of het einde van het gedicht duidelijk is?
Of veilig liefhebt in de ommuurde stad?)
Om nu stil te staan, hier te zijn,
Mijn eigen gewicht en dichtheid te voelen!
De zwarte schaduw op het papier
Is mijn hand; de schaduw van een woord,
Terwijl een gedachte de vormer vormt,
Valt zwaar op het papier, wordt gehoord.
Alles smelt samen nu, valt op zijn plaats.
Van wens tot actie, woord tot stilte,
Mijn werk, mijn liefde, mijn tijd, mijn gezicht
Komen samen in één intens
Gebaar van groeien als een plant.
Zo langzaam als fruit dat rijpt,
Vruchtbaar, losgekomen, en altijd gebruikt,
Valt maar put de bron niet uit,
Zo is het gedicht, kan geven,
Groeit in me om het lied te worden,
Is zo gemaakt en geworteld door liefde,
Nu is er tijd en Tijd is jong.
O, in dit ene uur leef ik
Helemaal van mezelf en beweeg niet.
Ik, de achtervolgde, die rende als een gek.
Sta stil, sta stil, en stop de zon!
Bron: Internet, May Sarton: Now I become myself.
Afbeelding: photl.com
