Diversiteit. De laatste tijd heb ik dit woord, dat gaat over dat mensen nu eenmaal van elkaar verschillen, weinig gebruikt. Als dit woord ergens op van toepassing is, dan is dat wel op dit boek. In dit boek worden vier verhalen verteld. Wat deze zwarte schrijvers gemeen hebben is de restrictie op het priesterschap en de openbaring daar op. En daar houdt, naar mijn gevoel, de gelijkenis wel mee op. Diversiteit ten voeten uit.
Over het boek werd dit gezegd: "In het evangelie en in het leven zijn onze individuele reizen waarin we ons verleden onderzoeken, terwijl we met geloof de toekomst tegemoet gaan, zeer gevarieerd. We hebben allemaal unieke verhalen, en alleen door die te delen kunnen we "elkaars lasten volledig dragen, zodat ze licht zijn; die troost nodig hebben' (Mosiah 18:8,9). Als we onze verbonden willen omarmen en tot leven willen wekken en werkelijk Gods volk willen worden, moeten we beginnen met het luisteren naar en het omarmen van onze broeders en zusters."
Na de lezing van Jeffrey Spalburg ervoer ik opnieuw hoe waardevol het delen van je verhaal kan zijn. Vandaar dat ik de komende tijd een aantal verhalen met jullie wil delen. Hoe divers deze verhalen ook zijn, ze hebben allemaal één ding gemeen, en dat is dat ze mij op de een of andere manier hebben geraakt.
Het eerste verhaal wat ik met jullie wil delen is het verhaal van Carol Lawrence-Costley. Een deel van haar verhaal uit het boek vind je hier: Healing from hurt: My experience trusting God during the priesthood and temple restriction. Zij heeft mij geraakt door haar pijn. Een pijn die ik herken, hoe verschillend haar verhaal ook is van die van mij. In het boek zegt ze het volgende over deze pijn: "Ondanks dat de ban in 1978 eindigde, betekende dit geen einde aan oude ideeën binnen en buiten de kerk. Ik geloofde, naïef gedacht, dat het priesterschap voor elke man in de kerk racisme onder leden zou wissen of afschaffen. Ik begreep toen nog niet dat de vroegere uitspraken van prominente leiders diep geworteld waren in het hart en verstand van sommige kerkleden." Ik herken mijzelf in haar woorden. Voor mij voelen deze oude ideeën ook als een soort pijn. Vooral juist omdat je zou denken dat wij als leden van Zijn kerk beter zouden moeten weten als het gaat om deze oude 'leer'. Vandaar dat Costley dit erover zegt:
"Hoe opener we zijn als het gaat om het bespreken van moeilijke onderwerpen voor onze leden, hoe groter de genezing." Deze zin zou ik trouwens ook zo kunnen vertalen naar de maatschappij waarin wij leven: Hoe opener wij zijn als het gaat om het slavernijverleden, hoe groter de genezing. Als het gaat om doorwerking van het verleden in het heden, dan kun je een kerkgemeenschap zien als een maatschappij in het klein. En kun je, net als in de samenleving, niet om 'educatie' heen. Om zo op die manier "achterhaalde feiten en verklaringen" te niet te doen. Niet alleen dat, ook de houdingen, ongeacht in welke samenleving jij je bevindt, die hier uit voort vloeien.
Costley heeft het in het boek over hoe belangrijk het is dat er een omgeving wordt gecreëerd waar iedereen zijn waarde en zijn relatie tot God kan realiseren. Een ieder is, door de genade van God, gezegend met gaven, behoeften en potentie, waardoor zijn geestelijke basis kan worden verdiept. Stel je voor, zegt ze, dat we allemaal anderen de ruimte zouden geven hun eigen zaligheid uit te werken, waardoor ze tegelijkertijd hun individuele spirituele potentieel kunnen maximaliseren. Bij deze uitspraak moest ik denken aan Leer en Verbonden 46:12 waarin staat "Aan sommigen wordt de ene (gave) gegeven en aan sommigen een andere, opdat allen erdoor gebaat zullen worden." Probleem is echter, door de "toenemende diversiteit van levenswijzen we nog onzekerder en minder zeker met elkaar lijken".
"Eenheid" ik citeer nu opnieuw Costley, "betekent niet dat we onze individualiteit verliezen; het betekent dat we dat respecteren en van onze verschillen leren. Inclusie is van cruciaal belang voor ons doel om een omgeving van eenheid te creëren. Ik geloof dat een gevoel van verbondenheid een essentiële menselijke behoefte is. Wanneer leden zich in een omgeving bevinden waar het gevoel wordt gewaardeerd door anderen, waar anderen hun uniekheid verwelkomen en waarderen, en waar er sterke menselijke verbindingen zijn, zullen ze zich vrij voelen om zich volledig te concentreren op hun volledig geestelijk potentieel."
In de podcast gaat ze in op hoe belangrijk het is dat iedereen, ze werkt met mensen die een beperking hebben, zijn potentieel kan bereiken. Zelf vertelt ze in het boek iets over haar samenwerking met de zusters in het algemeen bestuur van de Jonge Vrouwen. Dat deze zusters een venster voor haar hebben geopend op een wereld van wat het betekent om onze verschillen te omarmen, lief te hebben, te dienen, en uit te reiken om steun en genezing te bieden. Een van haar favoriete video's is Just like you. Vandaar,
