3. Bruggen van raciaal begrip

Vandaag is het 5 mei. Bevrijdingsdag. Op de site van de Rijksoverheid kan je hierover het volgende lezen: "Bevrijdingsdag is de nationale feestdag waarop we de bevrijding van Nederland in 1945 vieren. Op deze dag vieren we ook de bevrijding van Nederlands-Indië/Indonesie. Nederland staat op 5 mei ook stil bij de waarde van vrijheid, democratie en mensenrechten."

Een aantal jaren terug stond dit op de site van de kerk: "Zesenzestig jaar geleden sierde een document de wereld dat een nieuwe horizon voor menselijke relaties zette. Het heet de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens en was de eerste wereldwijde verklaring in zijn soort. Leiders van verschillende landen, culturen, religies en politieke systemen kwamen samen om normen van menselijkheid vast te stellen die voor iedereen, overal, gelden. De openingsregels verkondigen dat de inherente waardigheid en de gelijke en onvervreemdbare rechten van alle leden van de menselijke familie de grondslag van vrijheid, rechtvaardigheid en vrede in de wereld vormen. Opgebouwd uit de as van de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust, voorzag deze verklaring in een collectief streven om vriendschappelijke betrekkingen tussen naties te ontwikkelen en het hoogste en beste in onze gemeenschappelijke beschaving hier op aarde naar boven te halen."

Opgebouwd uit de as van de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust in de hoop het hoogste en beste in ons als mens naar boven te halen. Gisteren was de dag van het herdenken en stil te staan bij de woorden "Dit nooit meer". Vandaag is de dag van het vieren. Echter kijkend naar wat er zoal in de wereld gebeurt, en meer specifiek in het licht van de Holocaust en wat er afgelopen week in mijn eigen stad gebeurde, ben ik bang dat dit document dat in 1948 het licht zag, steeds meer door duisternis wordt overschaduwd.

Zeven Dordtse Stolpersteine zijn opzettelijk beschadigd.

 

2. Bruggen van raciaal begrip

Vijf jaar geleden bezocht president Russell M. Nelson een NAACP Convention waar hij ook sprak. Tijdens dit bezoek zei hij onder andere, hij citeerde toen een tekst uit het Boek van Mormon, "dat de Heiland iedereen uitnodigt om tot Hem te komen en deel te hebben aan zijn goedheid, en dat Hij niemand verwerpt, zwart en wit, geknechte en vrije, man en vrouw. Allen zijn gelijk voor God". En dan, om ons er als het ware van te doordringen hoe belangrijk deze tekst uit het Boek van Mormon wel niet is, herhaalt hij die laatste zin nog een keer

"Allen zijn gelijk voor God."

Om vervolgens dit te zeggen "U die hier in deze kamer zijn verzameld streven ernaar van deze hemelse waarheid een aardse realiteit te maken. Ik prijs u daarvoor. En toch realiseren we ons allemaal dat we, als een land, nog niet de harmonie en het wederzijdse respect hebben bereikt die elke man en vrouw en elke jongen en meisje de allerbeste versie van zichzelf zou kunnen worden". 

Dit bezoek van president Nelson, namens De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen aan het NAACP stond niet op zich zelf. "In 2018 deden zij al gezamenlijk een oproep voor meer beleefdheid, raciale en etnische harmonie en wederzijds respect. Daarnaast, zoals we kunnen lezen in dit artikel, onderzochten ze of het mogelijk was een dienstproject te ontwikkelen waarbij lokale leden van beide organisaties zouden kunnen samenwerken, zoals de kerk dat met een aantal andere organisaties doet. 

Een jaar later, in 2019, zoals we kunnen lezen in dit artikel werken "deze twee groepen samen en wordt deze inspanning opmerkelijk genoemd. Maar dat die inspanning geworteld is in een fundamentele gemeenschappelijke overtuiging dat alle mensen kinderen van God zijn." 

What can America learn from the 

NAACP-Latter-Day Saint relationship?

Dit alles gebeurt dankzij het baanbrekend leiderschap van president Nelson, aldus Amos C. Brown, een legendarisch burgerrechtenactivist en predikant van de Third Baptist Church in San Francisco. Het was een nederig gebaar van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen om toenadering te zoeken tot de NAACP en te zeggen: We hebben een bewogen verleden op dit gebied en we willen er iets aan doen". Dominee Brown zegt in dit artikel dat het meer was dan alleen gepraat, wat ik eerder ook al had gezegd. Wat ik zelf bijzonder vond om te lezen was dat eerwaarde Brown zei dat hij de abolitionistische leer van Joseph Smith presenteerde aan studenten tijdens de lessen persoonlijke financiën in zijn kerk. Wat zomaar tot een nieuw uitstapje kan leiden.

En zo zou ik nog meer voorbeelden van samenwerkingen kunnen geven die er in de afgelopen jaren hebben plaatsgevonden tussen de NAACP en de kerk. Echter het voorgaande is slechts bedoeld als inleiding. Mijn schoonzoon deelde namelijk een link van een documentaire met mij, de Amos C. Brown Fellowship to Ghana, die de kerk afgelopen maart heeft vrijgegeven, wat ik, zoals jullie zien, niet kon negeren. Vandaar dit bruggen-van-raciaal-begrip uitstapje.

Bruggen bouwen van geloof: de kerk en NAACP in Ghana

1. Bruggen van raciaal begrip

Zoals jullie weten heb ik een schaduwuitstapje gemaakt. Daarnaast en/of daardoor ben ik in de weer met de ja's en nee's in mijn leven. Voor ik verder ga met mijn reis door de Leer en Verbonden toch nog een klein dingetje wat ik tegen kwam over ja en nee. Ik las dat het uiteindelijk makkelijker is om nee tegen iets te zeggen dan ja, omdat uit ja het doen voortvloeit. Doen betekent een investering van tijd en energie en de vraag of je dat waard is. Zoals jullie hieronder kunnen zien is mijn antwoord daarop nog steeds volmondig JA. 

Een aantal jaren terug gaf president Russell M. Nelson een toespraak die de titel Bruggen bouwen kreeg. In deze toespraak zegt hij het volgende: "Verschillen in cultuur, taal, geslacht, ras en nationaliteit vallen uiteindelijk in het niet als gelovigen zich op het verbondspad begeven en tot onze geliefde Verlosser komen. Uiteindelijk beseffen we dat we allen door een begrip van het ware vaderschap van God het ware broederschap van mannen en het ware zusterschap van vrouwen volledig kunnen waarderen. Dat begrip wekt het vurig verlangen in ons op om bruggen te bouwen die samenwerking in de hand werken in plaats van muren die buiten sluiten". 

Dit waren niet zomaar wat papieren woorden die president Nelson toen uitte. Integendeel. Twee jaar geleden ontving president Nelson nog de Gandhi-King-Mandela-vredesprijs van het Morehouse College voor het bouwen van bruggen van raciaal begrip. In onderstaand filmpje deelt hij zijn gevoelens over deze prijs.

In dit filmpje heeft president Nelson het onder andere over dat in de uitnodigingsbrief gesproken wordt over Joseph Smith en zijn kandidaatstelling voor het Amerikaans presidentschap. President Nelson gaat hierop in door te zeggen dat dit in 1844 was, het jaar echter dat Joseph Smith een martelaarsdood stierf. Ook zei president Nelson dat wij de visie van Joseph Smith eren. En dan zegt president Nelson dit: "Vandaag beseffen wij ten diepste dat geen enkele man of vrouw in slavernij gehouden moet zijn". Prachtig dat hij dat zo duidelijk zegt. Het Boek van Mormon is ook duidelijk wat dit betreft. Echter dit jaar bestuderen wij de Leer en Verbonden. Dus door die bril zal ik later in het jaar zeker stilstaan bij wat daarin gezegd wordt over slavernij. Al dan niet aan de hand van wat Joseph Smith en Brigham Young hier over gezegd hebben. 

Echter waar ik nu bij stil wil staan is wat president Nelson vijf jaar geleden zei tijdens de NAACP Convention. Tijdens die toespraak (Nederlandse eigen vertaling toegevoegd) sprak president Nelson "over het belang van om arm in arm en schouder aan schouder elkaar overal te verheffen. En als we dat doen zal de wereld nooit meer hetzelfde zijn". Ook in dit geval bleef het niet alleen bij woorden. Het leidde tot een brug van samenwerking waar ik het een volgende keer over wil hebben. 

Locking arms for racial harmony 

President Nelson en eerwaarde Brown

2. Drie jaar verder

 

Deze uitspraak van Boyd K. Packer is niet volledig. Eigenlijk hoort er te staan: "Do not deprive yourself of enjoying the fruits of your labors by living in fear of the world's problems that lie ahead". Deze tekst wordt vaak aangehaald als het gaat over de tijd waarin wij nu leven, de periode die vooraf gaat aan de wederkomst van de Heer, met al haar calamiteiten. Dat we ons hierdoor niet van de wijs moeten laten brengen. Leef niet in angst.

Op dit moment, door die drie jaar verder, zit ik in een soort jaarwisseling. De jaarwisseling is vaak een tijd van het stellen van nieuwe doelen, maar ook dat men terug kijkt op het afgelopen jaar. Vandaar dit schaduw uitstapje. Kanker voelt voor mij namelijk als een schaduw, die met mij mee wandelt door mijn leven, wat echter niet betekent dat ik hem een stoel moet geven waarop hij plaats kan nemen. Dat ik door hem in angst ga leven. Vandaar deze uitspraak ook. Plant your fruit trees. Voor mij was, naast nog een aantal andere dingen, dus ook de keuze om bezig te zijn met ras en het priesterschap en alles daar om heen, als een bloeiende loot aan mijn boom waar ik nu de vruchten van pluk. En zo heb ik de afgelopen tijd meer keuzes gemaakt die op de een of andere manier toch verrassend goed bij mij passen.

Een tijdje terug las ik in een artikel over kanker, dat iemand twijfelde of ze wel een nieuwe lamp zou kopen voor haar nieuwe huis, in een week dat ze enorm in angst zat omdat een therapie niet was aangeslagen. Ze schreef "Ik vroeg me ineens af: als ik doodga, wat doet zo'n lamp er dan nog toe? Maar toen bedacht ik me dat ik het ook om kon draaien: als ik er nog maar kort van kon genieten, dan kon ik toch maar beter iets heel moois kopen, waar ik heel blij van werd? Ik realiseerde me nu meer dan vroeger dat ik misschien niet overal invloed op heb. Maar dat ik met dingen waar ik wél invloed op heb, iedere dag keuzes kan maken die mij een goed gevoel geven, waarmee ik trouw ben aan mezelf, en waardoor ik me op mijn eigen vierkante meter toch een winnaar voel". Deze laarsjes zie ik als mijn lamp. Ze zijn waarschijnlijk niet praktisch vanwege al die glitters, wat vroeger een reden zou kunnen zijn geweest om ze niet te kopen, maar nu overheerste echter bij mij de vraag of ik er blij van werd. En daar zei ik volop JA tegen.

Twee jaar geleden schreef ik dat ik nu in de remissietrein zat en dat er op mijn treinkaartje stond "leven na kanker". En dat er in mijn reisfolder stond "dat zichzelf opbouwen na een ernstige ziekte soms een lange, en in elk geval een zeer persoonlijke reis is". In dat opbouwproces zit ik nog volop, al dan niet gedwongen, wat voor mij met name inhield dat ik mij bezig gehouden heb met de ja's en de nee's in mijn leven en de behoefte om terug te gaan naar het strand. Bij NEE moet ik denken aan een vrouw die in deze fase nee zei tegen haar man en ging scheiden. Ze zei ook nee tegen haar baan en ging heel wat anders doen. Dit geeft alleen maar aan wat voor impact kanker kan hebben op je leven. Misschien dat daarom iemand zei dat kanker geen last is, maar een kans om jezelf opnieuw uit te vinden en te doen wat je altijd al hebt willen doen. 

Maar waarom eerst ziek worden en daartoe gedwongen worden? Ik moet nu denken aan een toespraak van president Dieter F. Uchtdorf die gaat over spijt en voornemens. In deze toespraak haalt hij Bronnie Ware aan die het boek The top five regrets of the dying schreef. Aan het eind van zijn toespraak zegt hij dit: "Ja, dit leven vliegt voorbij; onze dagen rijgen snel aaneen; en de dood is beangstigend. Niettemin zal onze geest blijven leven en zal zich op zekere dag met ons herrezen lichaam verenigen om onsterfelijkheid te ontvangen. Ik getuig plechtig dat we dankzij de genadevolle Christus weer zullen leven, en wel voor eeuwig. Dankzij onze Heiland en Verlosser zullen we op zekere dag de betekenis van de woorden: 'De prikkel des doods is in Christus verzwolgen' ten volle begrijpen en ons daarin verheugen. Het pad naar onze goddelijke bestemming als zonen en dochters van God is eeuwig. Broeders en zusters, dierbare vrienden, we moeten ons vandaag op dat pad begeven; we kunnen geen dag voorbij laten gaan. Laten we nu echt leren leven en daar niet mee wachten tot het te laat is". 

Fijne paasdagen. 

Afbeelding Pixabay, artikel EvaJinek.

1. Drie jaar verder

In het verleden schreef ik zo af en toe al over racisme, diversiteit en zwart en wit, dit vanwege mijn eigen achtergrond. Het was echter geen thema, eerder iets waar ik zo tussen de bedrijven door over schreef. Het was ook niet zo dat ik wekelijks op mijn blog schreef zoals ik nu doe, integendeel. Soms gingen er maanden voorbij. Maar dan gebeuren er twee dingen in mijn leven. Ik noem ze mijn twee verrassingen. Het ene heeft te maken dat ik niet meer om mijn eigen gekleurde achtergrond heen kon en de andere verrassing had te maken met dat ik kort na de eerste verrassing geconfronteerd werd met het feit dat ik kanker had. Ondertussen ben ik drie jaar verder, en schrijf ik, met een thema als basis, wekelijks op mijn blog, en heb ik vorige maand te horen gekregen dat ik pas over een half jaar terug hoef te komen. Wat voelde als......tijd, wat misschien het enige juiste woord is voor dit moment. Maar wat is tijd? Van deze zes maanden is ondertussen alweer één maand verstreken. Gisteren hoorde ik iemand tijd spellen als teit. Dat we allemaal 24 uur hebben en dat het daarom belangrijk is om stil te staan bij onze prioriteiten. 

In het jaar dat ik te horen kreeg dat ik kanker had ben ik met de Israëlieten door het Oude Testament op reis gegaan. "Ver weg van het lawaai, de afleidingen en de uitdagingen van het dagelijks leven". Nadat ik door de opening van de Rode zee was gegaan had ik graag daar aan de waterkant mijn tent opgeslagen, maar net als het volk van Israël kon ik daar niet blijven en 'moest' ik weer terug naar het dagelijks leven. Over deze periode, leven na kanker, is veel geschreven. Iemand verwoordde het zo: "Mensen willen dat de vlag uitgaat, maar zo simpel is het niet", wat ik zelf ook heb ervaren. Kanker heeft blijvende impact, zelfs tien jaar na diagnose. Zelf zit ik voorlopig nog niet in een tien-jaren-situatie maar ik maak zeker onderscheid tussen mijn leven voor en na de kanker. 

Kijkend naar mijn blog en de dingen waar ik de afgelopen tijd over geschreven heb, zoals ras en het priesterschap, dat God geen aannemer des persoons is, en het delen van onder andere mijn eigen verhaal, kan ik zeggen dat dit bewuste tijd-keuzes zijn geweest. Keuzes die mij uiteindelijk gedragen hebben, en daardoor, wat misschien moeilijk voor te stellen is, kan ik de ene verrassing eigenlijk niet meer zo goed onderscheiden van de andere verrassing, zo verweven zijn deze verrassingen de afgelopen drie jaar met elkaar geraakt. Want toen ik klaar was met mijn chemo-traject heb ik ervoor gekozen om opnieuw, gezien mijn ervaringen met het Oude Testament, door de Schriften te gaan reizen. Echter nu met verrassing één als vertrekpunt, wat uiteindelijk ook zo zijn eigen uitdagingen met zich mee bracht. 

En nu sta ik hier, drie jaar later. Ik voel de behoefte om terug te reizen naar de waterkant van het Oude Testament, en daar mijn tent op te slaan. Daarnaast wil ik ook stilstaan bij Station Bartimeüs. Degenen die mij kennen weten dat ik houd van de uitspraak "zoals de wind waait, waait mijn rokje". Desondanks zal ik dat niet doen, ondanks het feit dat ik ondertussen mijn verhaal heb verteld. Er zijn nog stukjes die geschreven willen worden. Hoogstens misschien in een ander reis tempo. 

"Reizen is naar jezelf kijken tegen een andere achtergrond." 

Jan Brokken

Afbeelding: Pixabay

Geestelijke schatten 3

Van te voren had ik niet bedacht dat in de week dat ik begon met Leer en Verbonden 25 dit pad zich zou splitsen in drie wegen. Het priesterschaps-gezag-pad en het priesterschaps-macht-pad  ben ik intussen geweest. En dan nu het Emma-pad, gezien door mijn ras-en-het-priesterschap-bril. De naam van dit pad verwijst naar Emma Smith, de vrouw van Joseph Smith. Het was Emma aan wie deze openbaring was gericht. Over deze openbaring heeft president Nelson het volgende gezegd: "Ik kan u wél vertellen dat u, als u een beroep op Gods macht wil doen, hetzelfde moet doen als wat de Heer aan Emma en ieder van u geboden heeft. Daarom vraag ik u om afdeling 25 van de Leer en Verbonden onder gebed te bestuderen en te ontdekken wat de Heilige Geest u duidelijk maakt". 

In het verleden ben ik ook bezig geweest met deze afdeling. Misschien dat ik daar nog een blikje over deel. Alleen dit jaar, wat alles te maken heeft met mijn jaarthema, kies ik dus voor een iets andere benadering. Ik denk dat het allereerste vers uit deze afdeling daar een goed voorbeeld van is.

"Luister naar de stem van de Heer, uw God, terwijl ik tot u spreek, mijn dochter;

want voorwaar, Ik zeg u dat allen die mijn evangelie aanvaarden,

zonen en dochters in mijn koninkrijk zijn.

LV 25:1

In dit vers zegt de Heer dat allen die zijn evangelie aanvaarden zijn zonen en dochters zijn. Keer op keer blijkt uit de Schriften dat God geen aannemer des persoons is, al blijkt uit de geschiedenis van de kerk dat men met betrekking tot ras en het priesterschap er in een bepaalde periode anders over dacht. 

Wisten jullie dat Jane Elizabeth Manning James een tijdgenoot was van Emma? En dat Jane zelfs een tijdje deel heeft uitgemaakt van het huishouden van de familie Smith? En dat op een gegeven moment er een dusdanige relatie tussen Emma en Jane Elizabeth Manning James ontstond dat Emma aan Jane vroeg of ze door een priesterschaps verzegeling als kind in de familie Smith geadopteerd wilde worden? En dat dit door Jane werd afgeslagen, omdat ze niet begreep wat dit inhield? Dat deze afwijzing niet iets zegt over haar relatie met de Smith familie en haar geloof in de profeet Joseph Smith?

Op een gegeven moment moet Jane echter wel hebben begrepen wat dit inhield en was het haar verlangen om naar de tempel te gaan. Echter, zoals we in evangelieverhandeling ras en het priesterschap kunnen lezen, werd ze net als anderen van haar ras, daarvan uitgesloten.  Desondanks liet ze zich door deze kennis niet weerhouden en vroeg bij herhaling toch om deze zegeningen. "Tussen 1884 en 1904 nam Jane af en toe contact op met kerkleiders - John Taylor, Wilford Woordruff, Zina D.H. Young en Joseph F, Smith - en vroeg toestemming om haar tempelbegiftiging te ontvangen en verzegeld te worden. Destijds werden zwarte heiligen der laatste dagen, zowel mannen als vrouwen, niet toegestaan om aan de meeste tempelverordeningen deel te nemen. In 1888 gaf ringpresident Angus M. Cannon Jane toestemming om de doop voor haar overleden kinderen te laten verrichten. Uniek was dat de kerkleiders haar uiteindelijk in 1894 toestemming gaven om zich middels een plaatsvervangster als dienstmeid aan het gezin van Joseph Smith te laten verzegelen. Hoewel ze tijdens haar leven geen tempelbegiftiging ontving of aan eigen familie verzegeld werd, zijn deze verordeningen in 1979 voor haar verricht". Hoe waar zijn de woorden dat in "Jane's verdere leven racisme altijd een obstakel is gebleken".  

Ouderling M. Russell Ballard zei over Jane Elizabeth Manning James dat "zij een zeer opmerkelijke discipel was die het bepaald niet makkelijk had en tot haar dood in 1908 een trouw lid van de kerk was". Hoe opmerkelijk zij was blijkt voor mij uit deze woorden die ze in 1884 schreef aan president Taylor, en die ik uit het boekje Let's talk about race and priesthood van W. Paul Reeve heb gehaald: "Ik ben mij bewust van mijn ras en kleur en ik realiseer me dat ik niet kan verwachten mijn begiftiging te ontvangen net als anderen die wit zijn...God beloofde Abraham dat in zijn zaad alle naties van de aarde gezegend zouden zijn en omdat dit de volheid van alle bedelingen is, is er geen zegen voor mij?" Ik vind deze woorden gewoonweg hartbrekend, maar het zegt ook iets over haar inzicht. 

In deze afdeling, Leer en Verbonden 25, wordt Emma Smith een uitverkoren vrouw genoemd. In mijn ogen is Jane Elizabeth Manning James dat ook. Ondanks alle obstakels in haar leven heeft zij het evangelie nooit losgelaten. "Tegen het einde van haar leven, hoewel ze bijna blind en verlamd was door een val, zei ze: Ik wil hier zeggen dat mijn geloof in het evangelie van Jezus Christus, zoals verkondigd door De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen, vandaag de dag nog steeds even sterk is, nee, zo mogelijk nog sterker dan op de dag dat ik voor het eerst werd gedoopt". (Ensign august 1979). 

Daarnaast, nog één ding om te onderstrepen hoe bijzonder ze was, en waar ik het helemaal nog niet over heb gehad, is dat Jane gezegend was met verschillende gaven van de geest. Geestelijke gaven die ook ons deel kunnen zijn. Waarvan president Nelson in andere toespraak zei dat hij hoopte dat wij, de vrouwen, maar in mijn ogen geldt dit evenzo voor de mannen, met geheel ons hart om geestelijke gaven zouden bidden. Niet alleen dat, maar ook om het benodigde inzicht, en dat we ze meer dan ooit zouden ontwikkelen, gebruiken, en ze uit zouden breiden.

P.S.

In De geschiedenis van de kerk in evenwicht zegt ouderling Steven E. Snow dit: "Zoek informatiebronnen door erkende, gerespecteerde historici, of het nu kerkleden zijn of niet. Paul W. Reeve is een gerespecteerde historicus die tevens lid is van de kerk. En wat kan ik zeggen over Darius A. Gray? Voor mij is hij niet los te zien van God houdt van diversiteit. 

 

Conferentietijd

Om alvast in de sfeer te komen.

Algemene conferentie

 

Nog een paar dagen....

... en dat betekent voor mij dat het ook weer soepjestijd is. Op internet vind je allemaal lekkere bami soepen, en dit is die van mij. Tenminste als je van een grote-stappen-snel-thuis recept houdt. En recept moet je lezen tussen aanhalingstekens, want eigenlijk heb ik geen recept, dus dit is bij benadering. 

Ingrediënten

. 1 pot kippenbouillon (volg aanwijzingen pot)

. 2 grote uien 

. Knoflook (2 á 3 teentjes)

. 2 bouillonblokjes kip

. 1 Bamiepakket (of een ander oosters pakket. Smaakt veranderd daardoor wel)

. Gemberpoeder en/of gemberbolletjes naar smaak. (De gemberbolletje knijp ik fijn in de  

  knoflookpers. 

. Flinke scheut ketjap manis

. Rode peper (zonder de pitjes. Sambal oelek of sambal manis kan ook)   

. Chinese eiermie (De verpakking die ik gebruik heeft drie lagen, ik gebruik er 1. Het accent 

  ligt niet op de mie)

. 1 Prei (fijn gesneden)

Zo maak ik het

. Fruit eerst de ui en de knoflook

. Daarna voeg ik de gember, bouillonblokjes, ketjap en de rode peper toe. Laat ik ook even  

  samen zachtjes sudderen.

. Bamipakket en de pot kippenbouillon toevoegen (inclusief water)

. Zachtjes zijn gang laten gaan.

. Tijd om te proeven. Is het op smaak? 

. Zo ja, dan voeg ik pas de mie toe (volg gebruiksaanwijzing pak)

. Voor het serveren de fijngesneden prei er op scheppen. 

 

Geestelijke schatten 2

"En voorwaar, voorwaar,

Ik zeg u dat dit mijn stem is tot allen.

Amen."

LV 25:16

Het priesterschaps-macht-pad

De toespraak Geestelijke schatten is voor mij een echte soepjes toespraak. Soepje is ontstaan uit mijn gevoel dat ik door de toespraken die president Nelson gaf door de bomen het bos niet meer zag nadat hij president van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen werd. In het verleden heb ik om die reden overzichtjes gemaakt, ook van deze toespraak, om het enigszins overzichtelijk te houden. Behapbaar zogezegd. Maar nu ik opnieuw bezig ben met deze toespraak besef ik hoe groot deze toespraak is en dat hij veel meer aandacht verdient dan ik eraan kan geven. Misschien is het een idee dat wanneer ik klaar ben met mijn ras-en-priesterschaps-rond-reis er alsnog eens rustig voor te gaan zitten. Op dit moment reis ik echter licht, om die reden houd ik het bij één hapje, vandaar dat ik alleen deze zin er uitlicht: "Ik smeek u om alles wat u over priesterschapsmacht kunt vinden onder gebed te bestuderen". Vanwege mijn rondreis ben ik daar nog niet aan toegekomen, maar juist door die rondreis, met in mijn achterhoofd president Nelson's smeekbede, heb ik wel een aantal notities gemaakt van wat ik onderweg zag aan priesterschapsmacht. Hieronder vind je een paar van die notities. 

-"Een man kan de gordijnen opendoen en het warme zonlicht in de kamer laten, maar die man bezit de zon niet, noch het licht of de warmte ervan. De zegeningen van het priesterschap zijn oneindig grootser dan degene die gevraagd is om de gave te bedienen". 

- "Soms denken we bij de macht van het priesterschap al te gauw aan de mannen in de kerk. Het priesterschap is de macht en het gezag van God, gegeven tot zegen en heil van allen - mannen, vrouwen en kinderen". 

- "De herstelling van het priesterschap is net zo belangrijk voor u als vrouw, als voor een man. 

Omdat het Melchizedeks priesterschap hersteld is hebben zowel vrouwen als mannen, die hun verbonden nakomen, toegang tot alle geestelijke zegeningen van de kerk. Elke vrouw of man die met God verbonden sluit en die verbonden nakomt, en die waardig aan priesterschapverordeningen deelneemt, heeft rechtstreeks toegang tot de macht van God. De hemel staat evenzeer open voor een vrouw die door haar priesterschapsverbonden met Gods macht begiftigd is, als voor een man die het priesterschaap draagt."

- "Zowel mannen als vrouwen spelen een belangrijke rol in Gods werk, en zowel mannen als vrouwen kunnen een beroep op zijn macht doen om zijn werk te verwezenlijken."

- "Alle vrouwen dienen zichzelf als essentiële deelnemers van het werk van de priesterschap te beschouwen. Vrouwen van deze kerk zijn presidentes, raadgeefsters, leraressen, leden van raden, zusters en moeders, en het koninkrijk van God kan niet functioneren tenzij wij ons verheffen en onze plichten in geloof vervullen."

- "Wie priesterschapssleutels hebben maken het voor allen die getrouw onder hun leiding werkzaam zijn letterlijk mogelijk om priesterschapsgezag uit te oefenen en toegang tot priesterschapsmacht te hebben."

- "We zijn het niet gewend om van vrouwen te zeggen dat zij het priesterschapsgezag in hun kerkroepingen dragen maar welk ander gezag zou het kunnen zijn?"

En dit zijn slechts nog maar een paar notities. In theorie is de alles in de smeekbede van president voor mij al groot in opdracht. En dan is daar nog de praktijk, het tot leven brengen van deze kennis. Ik denk hierbij, tot slot, aan deze opmerking van president Nelson: "Veel vrouwen weten niet welke zegeningen binnen hun bereik liggen, en maken daarom niet ten volle gebruik van het geestelijke feestmaal dat voor hen beschikbaar is. Ook bij mannen zorgt het onderwerp vaak voor onduidelijkheid. Hoe kunnen we de band tussen vrouwen en de macht van het priesterschap beter begrijpen, en hen helpen om naar voren te treden, hun rechtmatige en nodige plaats bij hen thuis, in hun gemeenschap en in het koninkrijk van God in te nemen - meer dan ze ooit gedaan hebben?" 

Afbeelding

Geestelijk schatten 1

"En voorwaar, voorwaar,

Ik zeg u dat dit mijn stem is tot allen.

Amen."

LV 25:16

In de KomdanvolgMij opdracht die onder andere gaat over Leer en Verbonden 25 wordt verwezen naar de toespraak Geestelijk schatten van president Nelson. Alhoewel ik in het verleden al aandacht gegeven heb aan deze toespraak wil ik dit alsnog gaan doen, alleen nu vanuit de gedachte "dit is mijn stem tot allen". Vorige week schreef ik nog dat deze openbaring van de Heer aan Emma Smith gezien kan worden als een soort leidraad voor alle vrouwen, maar daar kom ik nu op terug. Door het woord soort te gebruiken ondermijn ik in wezen het belang van deze openbaring. Daarnaast vraag ik mij nu af in hoeverre deze afdeling in combinatie met de toespraak geestelijke schatten alleen een leidraad is voor de vrouwen, alhoewel deze toespraak gegeven is tijdens een zusters conferentie. Slaat het woord "mijn stem tot allen" in wezen niet op ons allen? Zowel op de vrouwen als op de mannen? 

In zijn toespraak Geestelijke schatten zegt president Nelson "dat alles wat in dat gebied plaatsvond, verregaande gevolgen heeft voor u". Het gebied waar president Nelson het over heeft is Harmony, Pennsylvania. "Daar bij Harmony verscheen Johannes de Doper aan Joseph Smith en herstelde het Aäronisch priesterschap. Daar ook verschenen de apostelen Petrus, Jakobus en Johannes en herstelden ze het Melchizedekse priesterschap". En dan zegt president Nelson dit: "Ik wil u erg graag laten inzien dat de herstelling van het priesterschap net zo belangrijk is voor u als vrouw, als voor een man. Omdat het Melchizedeks priesterschap hersteld is, hebben zowel vrouwen als mannen die hun verbonden nakomen, toegang tot alle geestelijke zegeningen van de kerk".

In dit stukje wordt gesproken over twee verschillende dingen. Aan de ene kant werden daar in Harmony sleutels hersteld waardoor het priesterschap terug op aarde was om de kerk te besturen. Het priesterschap is het gezag waardoor God zijn volk bestuurt en zegent. Met aan de andere kant priesterschapsmacht. Zowel mannen als vrouwen, die hun verbonden nakomen, hebben toegang tot deze macht. Dat maakt dat ik nu op een splitsing sta. Ik zie meerdere paden, onder andere het pad van het priesterschapsgezag en het pad van de priesterschapsmacht. Daarnaast zie ik het pad van Emma, maar dan gezien door de bril van ras en het priesterschap. Dit is het pad waar ik voor gekomen ben, en wat een onderdeel is van mijn reisschema. Maar ik weet nu al dat ik als ik nu geen tijd uittrek voor die andere twee paden, ik daar spijt van zal krijgen. Met in mijn achterhoofd de smeekbede van president Nelson om "alles wat u over priesterschapmacht kunt vinden onder gebed te bestuderen". Terwijl ik daar dus op de splitsing sta, weet ik wat ik moet doen en dat is mijn plannen wijzigen. "Het leven is wat je gebeurt, terwijl je plannen aan het maken bent voor iets anders". Ik besluit dat ik in ieder geval deze drie paden ga bezichtigen, te beginnen met het pad van het gezag. 

Het priesterschaps-gezag-pad

Wat nu is priesterschap? Want hoe kun je dit pad bewandelen als je niet weet wat het is. In de Gids bij de Schriften wordt het priesterschap zo omschreven: "Het gezag en de macht die God aan de mens geeft om in alle dingen voor het het heil van de mensen te handelen". En dit wordt er over gezag gezegd: "De toestemming verleend aan mensen op aarde die worden geroepen of geordend om te handelen voor en in de naam van God de Vader of Jezus Christus bij het verrichten van Gods werk". Misschien eenvoudiger gezegd: "Het priesterschap is het gezag en de macht die God aan mannen op aarde heeft verleend om namens Hem te handelen. Als het priesterschapsgezag correct wordt uitgeoefend, doen priesterschapsdragers wat Hij zou doen". 

"Het begrip dat we verlangen" zei ouderling Oaks, en verlangen we allemaal niet naar meer begrip wat betreft het priesterschap, "begint met begrip van de sleutels van het priesterschap. De priesterschapssleutels zijn het gezag dat God aan priesterschapsdragers geeft om het gebruik van zijn priesterschap op aarde te reguleren en te besturen". Hij haalt dan ouderling Ballard aan die het zo zei: "Wie priesterschapsleutels hebben maken het voor alle die getrouw onder hun leiding werkzaam zijn letterlijk mogelijk om priesterschapsgezag uit te oefenen en toegang tot priesterschapsmacht te hebben". 

In deze toespraak heeft ouderling het Oaks het ook over de beperkende zin van priesterschaps- gezag en de uitbreidende zin van het priesterschap. "Priesterschapsleutels zijn bedoeld om de uitoefening van het priesterschapsgezag te reguleren, zowel in uitbreidende zin als in beperkende zin. In uitbreidende zin door het priesterschapsgezag en de daaruit voortvloeiende zegeningen aan alle kinderen van God beschikbaar te stellen." Wanneer ik het woord alle lees, dat alle daaruit voortvloeiende zegeningen aan alle kinderen van God beschikbaar is gesteld, dan denk ik dus iedereen, alles tussen zwart en wit, en aan HOE de Heer zijn kerk heeft hersteld. Dat in de dagen van Joseph Smith zowel witte als zwarte broeders dragers van dit priesterschap konden zijn. 

Er is echter nog iets in deze toespraak, niet iets waar ik mee bezig ben: "De beperking die van Godswege op de uitoefening van priesterschapsleutels zijn geplaatst, maken een essentieel verschil tussen beslissingen over kerkelijke bestuurszaken en beslissingen die het priesterschap betreffen. Het Eerste Presidium en de Raad van het Eerste Presidium en het Quorum der Twaalf Apostelen, die de kerk presideren, zijn gemachtigd om vele beslissingen te nemen die invloed op het beleid en de procedures van de kerk hebben - zaken zoals de locatie van kerkgebouwen en de minimum zendingsleeftijd. Maar zelfs al dragen en gebruiken deze presiderende autoriteiten alle sleutels die in deze bedeling aan de mens zijn gedelegeerd, dan nog staat het hen niet vrij om het van Godswege verordende patroon te wijzigen dat alleen mannen een ambt in het priesterschap kunnen dragen". 

President Nelson zei dit over het feit dat de mannen de dragers van het priesterschap zijn: "Vanaf het begin is het priesterschap alleen aan mannen verleend, die via de afstamming van de vaderen komt", wat ik trouwens een opmerking vind om te onthouden. En ook ouderling Oaks staat hier nog even bij stil in zijn toespraak door te zeggen dat "hoewel de zusters niet het priesterschap dragen, omdat het niet aan hen wordt verleend, wil dat niet zeggen dat de Heer hun geen gezag heeft gegeven". En te bedenken dat "de mannen niet het priesterschap zijn. Mannen dragen het priesterschap, met de heilige plicht om het te gebruiken tot zegen van alle kinderen van God". 

Tot slot, als afsluiting van dit pad maar wat tevens gezien kan worden als inleiding op het priesterschaps-macht-pad, deze woorden van Boyd K. Packer: " We hebben het goed gedaan wat betreft de verspreiding van het gezag van het priesterschap. Wij hebben het priesterschapsgezag bijna overal gevestigd. Wij hebben wereldwijd quorums met ouderlingen en hogepriesters. Maar de verspreiding van het gezag van het priesterschap ligt, denk ik, ver voor op de verspreiding van de macht van het priesterschap. Het priesterschap heeft niet de kracht die het zou moeten hebben en niet zal hebben totdat de macht van het priesterschap naar behoren stevig in de gezinnen is verankerd". Ook zei hij "Het priesterschap zal aan macht inboeten als de zusters worden genegeerd". Misschien juist daarom de oproep van president Nelson aan de zusters, om niet te gaan zitten wachten, maar "naar voren te treden". 

Uitspraak: Het leven is wat je gebeurt...John Lennon.

Afbeelding: Pixabay