Ik was eigenlijk van plan om heel iets anders op mijn blog te zetten. Ik was daarvoor iets aan het opzoeken, en kwam toen onderstaand gedicht tegen. In het licht van mijn vorig bericht over moederschap, vond ik dat dit er nog wel bij kon.
Zeg, moeder en huisvrouw, wat doe jij eigenlijk?
Jij werkt niet!
Je doet niets
Dan alleen maar kletsen
Met de buurvrouw
Koffiedrinken
Op een bankje
Of naast de zandbak
En wat tutten met de kinderen
Jij verdient geen ene cent!
Voor je eigen kinderen zorgen
Is een verspilling van talent
Het huishouden en boodschappen doen
Dat kun je toch geen werken noemen?
Wanneer maak jij je eens nuttig?
Je profiteert maar van je man
Of van de maatschappij als je gescheiden bent
Waar je ex-man in zijn villa
Keurig doorgaat in zijn baan
Heb jij na jaren moedertje spelen
En onverantwoord thuis te zitten
Geen enkele werkervaring opgedaan
Wat een klaploper ben jij
En wat een voorbeeld voor je kinderen
Je moest je schamen!
Luister goed wat jij moet doen:
Huur een poetsvrouw in
Laat haar jouw huis schoonmaken
En neem een voorbeeld aan haar
Want zij werkt voor de kost
Doe je kinderen het huis uit
Breng ze naar een opvangcentrum
Daar zijn echte werknemers die
Met ze tutten en met elkaar
Op een bankje koffiedrinken
Bij de zandbak op hun plein.
Kijk naar hen: zij doen echt iets.
Laat ook je boodschappen bezorgen
Door de bezorgservice van Albert Heijn
Zie je, die serviceman verdient zijn brood.
En dan, verhuur jezelf om bij een ander
Een bedrijf of bij een bank
Te gaan zorgen en te poetsen
De inkoop en de was te doen
Mensen trainen en te troosten
En met koppen koffie op de tafel
Eindeloos te gaan vergaderen
Zodat ook jij eens iets verdient
En je kinderen eindelijk van jou leren
Dat zij niet echt belangrijk zijn
En hun bestaan alleen gerechtigd is
Vanaf `t moment dat zij iets gaan presteren
In tests van school of op de arbeidsmarkt
Pas als zij geld gaan produceren
En luxe goederen consumeren
Hun kind-zijn hebben afgelegd
En netjes in een hokje passen
Ja, pas dan zijn zij nuttig
En heb jij iets goeds gedaan.
Jouw klaplopend poetsen en shoppen
Jouw troosten en tutten
En koffiedrinken op de bank
Jouw aandacht voor je kindse kinderen
Brengt hen alleen op `t slechte pad
Voor je het weet gaan zij nog denken
Dat zij een mens zijn met een hart
In plaats van kassa`s die horen te rinkelen
Zeg, moeder de huisvrouw,
Ga eindelijk eens aan het werk!
foto: photl.com
Bovenstaand gedicht was door ene Joanna geplaatst op 'opzij.nl'.
Boodschap is wel duidelijk lijkt mij zo, en ik denk ook wel te weten waarom ze het juist op de site van 'Opzij' heeft geplaatst.
Als ik aan 'Opzij' denk, dan moet ik altijd denken aan die vrouw die zei dat ze er niet aan moest denken dat haar man zelfs maar een lipstick voor haar zou kopen, om zo haar onafhankelijkheid te benadrukken.
Maar wat is onafhankelijkheid?
Samenleven is toch veel meer dan wonen in één huis.
Je deelt toch ook je hart, je hoofd, en je lichaam.
En dan heb ik het nog niet eens over kinderen.
Maar in het licht van 'Opzij', die immers staat voor de emancipatie van de vrouw, betekent emancipatie dat je een keuze hebt.
En uit die keuze kan je dus ook kiezen voor het thuismoederschap.
Uiteindelijk verdient elke keuze respect, maar om elkaar dat respect te geven, dat blijkt wel uit de praktijk, is niet eenvoudig.
