Onderweg.
Genomen vanuit onze rijdende auto.
Afgelopen zaterdag heb ik mijn Moederdag cadeau verzilverd. Een cadeau dat ik mezelf voor Moederdag had gegeven en waar iedereen niet even enthousiast over was. Niet dat ze het erg vonden dat ik mezelf een cadeau had gedaan, nee, dat was niet het probleem. Het cadeau was het probleem. Want het cadeau betekende dat we samen als gezin iets gingen doen, en dat kan soms goed, maar soms ook niet goed uitpakken. Hierbij denk ik, bij het niet goed uit goed uitpakken van, aan een fiets kringloopwinkel route wat ik ooit voor mijn verjaardag heb gevraagd. Het cadeau van hun aan mij, bestond hieruit dat het hele gezin mee ging op de fiets, niemand uitgezonderd, langs verschillend kringloopwinkels. En onderweg, ergens tussen door picknicken. Klinkt goed, toch?
Soms hebben we het er nog over, ook gisteren kwam het nog ter sprake. En steevast komt zoonlief met de volgende reactie: "Oh nee, dat was afschuwelijk". Dit keer was hij enthousiast. Manlief dacht er anders over. Hij heeft namelijk hoogtevrees. Maar aangezien hij degene is die gek is op wandelen in de bergen, kon hij, zeker nu we net in Oostenrijk zijn geweest, niet achterblijven.
Een beeld van ons parcours.
Het werd klimmen op 8 meter hoogte, en vergeleken met de hoogtes in Oostenrijk, stelt het eigenlijk niet zo veel voor. Omdat het een cadeau was aan mezelf, vonden ze dat ik maar voorop moest gaan, en heel even bekroop me een gevoel van waar ben ik aan begonnen, toen ik daar boven op het platform stond en de eerste stap moest gaan zetten. Maar met de enthousiaste adem van de anderen in mijn nek had ik niet veel tijd om daar verder bij stil te staan en over na te denken.
Hier zie je me in actie.
In het begin hield ik de palen van het platform nog vast, maar op een gegeven moment raak je vertrouwd met de activiteit, en komt er zo waar een moment dat je kunt genieten van wat je doet, en speelt de hoogte geen rol meer.
Naast het klimpark ligt een recreatievijver. Deze is vrij toegankelijk...
De recreatievijver,
... maar lag er verlaten bij. Evenals de fitnesstoestellen die naast de waterkant zijn opgesteld.
Onderdeel van het fitnessparcour.
De bedoeling was dat we na het klimmen, naar het Corrie ten Boom museum zouden gaan, we waren per slot van rekening toch in Haarlem, maar gezien de tijd is dat ons niet gelukt, wat jammer was. Het Corrie ten Boom museum sluit op zaterdag namelijk al om 14.30 uur.
Kenaupark Haarlem
In eerste instantie zouden we hier picknicken, als lunch, maar dat hebben we elders gedaan.
Op weg naar het strand, kwamen we langs De Eerebegraafplaats te Bloemendaal in de Kennemerduinen, De Kennemerduinen zijn in zoverre we dat hebben gezien, trouwens een prachtig gebied om in te wandelen en te fietsen.
Uiteindelijk dus geen Corrie ten Boom museum, maar toch een moment van stil staan bij wat geweest is. Wij vonden deze begraafplaats een prachtige plek om te zijn, alhoewel het woord prachtig hier misschien niet helemaal op zijn plaats is, zeker gezien de reden van aanleg.
Maar aan de andere kant juist daardoor, zo verscholen in de duinen, in het licht van wat daar in het verleden zich heeft afgespeeld, spreekt het des te meer tot je verbeelding.
Al wandelend langs de stenen, sommigen waren o zo jong, de jongste had de leeftijd van onze zoon nu, 18 jaar, werd ik getroffen door een tekst op één van de stenen:
Het is beter staand te sterven, dan knielen te leven.
Een enkele eenvoudige zin, maar hoe vaak moeilijk toe te passen in mijn eigen dagelijks leven.
Blik op de Kennemerduinen.
Daarna zijn we toeristisch, de snelwegen vermijdend, afgezakt naar huis.
Zandvoort.
Dit is ook Zandvoort.
Ergens in of even na Zandvoort.
Het Valkenburgse Meer.
Er is dus ook een Valkenburg aan de kust.
Scheveningen.
Het Scheveningse strand.
Tip:
Lekker ontbijten vooraf?
Er is een Ikea om de hoek.
