Vandaag, 8 maart, is het Internationale Vrouwendag. Het thema van dit jaar is 'Onbeperkt leven'. Op de site van Platform Internationale Vrouwendag vind je meer informatie over dit thema.
Interessant vond ik de vraag "Wat kunnen vrouwen doen om ons leven weer onbeperkt leefbaar te maken?" en daarachter schreef men, ik zie het als een soort antwoord "Samen met mannen een onbeperkt leefbare omgeving creëren". In de vraag en ook het antwoord kan ik mij helemaal in vinden. Uiteindelijk zullen we het samen moeten doen.
Dat is volgens mij ook het doel van het platform. Dat blijkt wel uit de vraag "Laten wij in onze eigen omgeving kijken naar praktische oplossingen. Hoe kunnen vrouwen ervoor zorgen dat hun wijk, dorp of stad weer leefbaar wordt? Onbeperkt." Er worden dan een aantal voorbeelden gegeven waar je aan kunt denken, met als slotopmerking "Soms kun je dat alleen met een groep vrouwen. Soms heb je de lokale politiek nodig."
Zoals jullie weten ben ik blikjes aan het opentrekken. De afgelopen dagen waren dat blikjes soep, maar ik heb meer dan alleen blikjes soep in mijn voorraadkast, het oude vrouwenblog, staan. Hieronder vind je zo'n geopend blikje, de smaak heb ik nauwelijks aangepast:
'De kracht en invloed
van de rechtschapen vrouw
kan in deze tijd tien keer zo groot zijn
als in rustiger tijden.'
president Kimball
Misschien vragen jullie je af...... wat heeft ze toch met deze uitspraak. Dit is al de derde keer dat deze opmerking, in een of andere vorm, voorbij komt. En ik kan jullie op voorhand niet beloven dat het hierbij blijft. Misschien komt het omdat wij als vrouwen niet in de gelegenheid zijn om samen te vergaderen. Misschien komt het omdat daardoor bepaalde onderwerpen op de plank blijven liggen. Ze blijven nu als het ware onbesproken. Misschien komt het ook omdat er tijdens de afgelopen conferenties heel veel aandacht was voor onze rol als vrouwen in deze laatste dagen. Die aandacht was er altijd al, maar, naar mijn gevoel, nooit zo uitgesproken als nu.
Nu gaat dit blogje niet over het woordje misschien. Ondanks het feit dat het woordje misschien nogal terugkerend is. Vandaag wil ik het hebben over het woordje 'uitgesproken'. Uitgesproken in de zin dat de laatste tijd er veel gezegd is tot en over ons als vrouwen. Zoveel dat je het bijna zelf niet meer kunt verwerken. Je verdrinkt als het ware in een 'soepje'. Degenen die het blog volgen weten wat ik bedoel.
Maar er is ook een andere vorm van uitgesproken zijn.
Bovenstaande afbeelding komt uit het artikel "When woman don't speak' van de Brigham Young University. Ik kreeg deze link toegestuurd, en al lezende moest ik denken aan ons vrouwen. Niet alleen aan ons als vrouwen in de kerk, maar ook hoe we als vrouwen met elkaar omgaan en samen zijn in de Zusters Hulp Vereniging, onze vrouwenorganisatie. Daarnaast kun je ook niet heen om de vraag van 'hoe uitgesproken zijn we binnen ons eigen gezin?' De basiseenheid van de kerk. Vandaar de volgende vraag:
Hoe kunnen we opstaan
en onze stem laten horen,
zoals ons gevraagd wordt,
als de praktijk soms behoorlijk
weerbarstig kan zijn?
