Allereerst wil ik jullie bedanken voor het delen van mijn Nehoriaanse olifant stukje. Pas op het laatst, net voor het publiceren, voegde ik nog het zinnetje "pass it on" toe. Dit naar voorbeeld van het filmpje. En dat hebben jullie gedaan! Heerlijk. Aan de andere kant best wel triest dat ik dit heerlijk noem. En dat ik hier op mijn blog aandacht voor vraag. Want in wezen zou deze kennis, zoals de kerk was in de dagen van Joseph Smith en zoals die nu is, algemeen aanvaarde kennis moeten zijn, maar de praktijk laat dus wat anders zien.
Afgelopen zondag zijn wij, manlief en ik, naar de herdenking slavernij verleden in de tuin van het Dordrechts museum geweest. Tijdens deze herdenking, in navolging van andere steden, bood burgemeester Kolff zijn excuses aan "voor de rol van het stadsbestuur van Dordrecht." In zijn toespraak zei de burgemeester onder andere, wat met nu te maken heeft, dit: "Ik wil hier benadrukken dat ik burgemeester ben van en voor alle inwoners van Dordrecht, dus ook van diegenen die vinden dat excuses te laat of misschien overbodig zijn. Los van de nut en noodzaak van een excuus wil ik duidelijk onderstrepen dat we met elkaar een klus te klaren hebben. Namelijk: bepalen hoe we met elkaar willen samenleven. En daar is de inzet van iedere Dordtenaar bij nodig."
Het bepalen van hoe we met elkaar willen samenleven heeft voor mij alles te maken met het benoemen. Het woord benoemen heb ik verschillende malen tijdens deze herdenking voorbij horen komen. Hoe kunnen we één in Christus zijn als dit onderwerp onbesproken blijft, zoals de evangelieverhandeling ras en priesterschap, en de herstelling van de kerk door middel van Joseph Smith. Althans in de kringen om mij heen. En dat juist in het Herdenkingsjaar Slavernijverleden dat niet alleen in het teken stond van herdenken, maar vooral ook waarin bewustwording centraal stond en hoe nu samen verder te gaan.
Vorig jaar april, aan de vooravond van het herdenkingsjaar schreef ik dat ik, tijdens het bijwonen van een lezing in de Grote Kerk van Dordrecht, een randje pijn voelde. Helaas, zoals ik het afgelopen jaar persoonlijk gemerkt heb, blijkt het benoemen, met onder andere het delen van je verhaal, het praten over de herstelling van de kerk en alles daar om heen, toch nog wel een dingetje te zijn. Ik ervaar dit als een muur. En die blijkt uiteindelijk hoger te zijn dan ik had verwacht. Zoals het slavernijverleden, ik spreek nu in het algemeen, zijn doorwerking heeft in de maatschappij, zo heeft het restrictie verleden, zijn doorwerking in de leden van de kerk waar ik lid van ben. Een komma dus, en geen punt.
