In het licht van 'Een betere ik...',
kon ik niet om onderstaand gedicht heen.
kon ik niet om onderstaand gedicht heen.
Ik heb je nooit een rozentuin beloofd.
Ik heb alleen gezegd dat er een tuin zou komen.
Maar jij, jij had alleen maar rozen in je hoofd
En daar bleef je over malen en dromen.
Je hebt het onkruid niet gewild en niet gezien
Hoe ik me in het zweet heb staan spitten,
Hoe ik me aan de keien en de modder heb vertild.
Jij bleef maar aan die vage rozen klitten.
En toen na jaren zwoegen die tuin er eindelijk was,
Maar als een ruw stuk grond om samen te ontginnen,
Zei jij alleen: Een tuin? Maar waar zijn de rozen nou?
En je liep weg en ging teleurgesteld naar binnen.
Maar ik heb je nooit een rozentuin beloofd.
Ik heb alleen gezegd dat er een tuin zou komen.
En zolang je rond blijft lopen met die rozen in je hoofd,
Moet je maar weg. En je hoeft pas terug te komen
als je ook kunt houden van het onkruid en de stenen
en de schrammen en de blaren op mijn handen ook wilt zien.
En als alles mee wilt zitten
En we blijven samen spitten,
Groeit er op een dag één roos…misschien.
Paul van Vliet
 |
| foto: photl.com |
