Al kun je je afvragen of elk nieuw jaar ooit enige onschuld heeft gehad.
Veel is er al gezegd, geschreven en gedeeld over wat daar gebeurd is.
Wie ben ik om daar nog verder op te reageren?
Maar aan de andere kant, wie ben ik om dat niet te doen?
Behalve het beeld, van de agent, gewond liggend op straat, die achteloos uit het leven gegrepen wordt, is er nog iets wat ik niet los kan zien van wat er daar gebeurd is.
En dat is het interview dat een journalist had met een vrouw die alleen vanachter in beeld kwam.
Ze zei onder andere dat wat daar gebeurd was, verschrikkelijk was en dat ze dat natuurlijk afwees.
Maar, vervolgde ze, aan de andere kant had Charlie Hebdo dit toch ook wel over zichzelf afgeroepen.
Het was wachten op een reactie.
Over zichzelf had afgeroepen?
Ik moest gelijk denken aan dat als ik in een kort rokje over straat zou lopen, en ik zou worden verkracht, ik het verwijt zou kunnen krijgen, dat ik door mijn korte rokje daar zelf aanleiding toe zou hebben gegeven.
Houd me ten goede, ik loop niet rond in korte rokjes, maar al zou ik wel zo willen rond lopen, dan geeft dat niemand nog het recht om mij op de een of andere manier lastig te vallen.
Misschien trek ik nu dingen uit zijn verband, van veel zaken heb ik geen kennis, maar wat ik wel signaleer is, dat veel mensen, vul zelf de situaties maar in, zich excuseren om bepaalde dingen wel te doen, omdat de ander het over zichzelf heeft afgeroepen en/of daar aanleiding toe heeft gegeven..
Deze mensen zijn overal te vinden, ook onder degenen die zich verzamelen op pleinen om hun stem te laten horen voor 'Ik ben Charlie'.
Terecht dat we bang zijn, de 'vijand' is misschien een spiegel van ons verwijderd.
Afbeelding: http://womenontop1.wordpress.com/
