'Gedoe komt er toch' vond ik wel een mooie titel voor dit blogje na acht maanden niet te hebben geschreven op mijn blog. Want daar ging mijn blogje in maart van dit jaar over, het boek met die titel. Ik schreef toen de volgende zin uit het boek op "Wees blij dat er gedoe is. Althans, als je wilt veranderen." Nu gaat dit boek over relaties op de werkvloer, maar los van de werkvloer, geeft het gewone dagelijkse leven op zichzelf al genoeg gedoe.
Diegenen die al vaker op mijn blog zijn geweest, weten dat ik van de zin 'zoals de wind waait, waait mijn jasje' houd. Soms schrijf ik regelmatig en soms tijden niet. Dat ik dus acht maanden niet geschreven heb is eigenlijk niets nieuws. Dat wil niet zeggen dat als ik niet op dit blog schrijf, dat ik helemaal niet schrijf, integendeel.
De afgelopen vier jaar heb ik wekelijks geschreven, tot februari van dit jaar, op het blog "Kom dan en volg Mij" van onze vrouwenorganisatie de Zustershulpvereniging, afgekort de ZHV. Op dit blog deelde ik de lessen die we op zondag gingen bespreken, wat twee keer in de maand het geval was. De overige keren schreef ik op eigen titel op dit blog.
'Gedoe komt er toch' is vroeg of laat niet te vermijden als je door het leven gaat. Je kan er bijna 'vergif' op innemen. En dat is wat ik de afgelopen maanden heb gedaan - nadat er in maart kanker bij mij werd geconstateerd -'gif' innemen, met als eindresultaat dat ik nu in remissie ben. In mijn blogje van maart schreef ik dat lezen voor mij op reis gaan is. En dat heb ik, ondanks of juist daardoor, volop gedaan, en dat ook geprobeerd te verwoorden, zoals je kunt zien. Of ik nog over deze reis op dit blog zal gaan schrijven, geen idee, want 'zoals de wind waait...'. Maar mezelf kennend, vast wel een keer, ergens.
