"Zoals de wind waait, waait mijn rokje." Eigenlijk betekent dit dat je je aan alle omstandigheden aan kunt passen. Wat ik er mee bedoel is dat wat op dat moment als gedachte de meeste aandacht trekt, of moet ik zeggen opeist, voorrang krijgt op andere onderwerpen die toch ook zo de moeite waard zijn. Zoals de afgelopen conferentie. Ik heb nog niet alle toespraken gehoord, maar voor nu springt er voor mij er al één uit en dat is de toespraak van elder Ulisses Soares. Dan heb je nog soepje, de toespraak van president Nelson. Onze zondagsschool leesopdracht die deze week in het teken staat van Efeze. Hierbij denk ik aan de muur van scheiding, separatie of scheidingswand of wat voor andere mooie woorden je hiervoor wil gebruiken. Ook een onderwerp om iets mee te doen. Zeker in het licht van "God is geen aannemer des persoons". Daarnaast heb ik nog een aantal foto's die vinden dat ze verdrukt worden en in de hoek gezet. Zich achtergesteld voelen. Het valt niet mee om al deze onderwerpen tevreden te houden en dan ben ik er ook nog. En dan heb ik het nog niet eens gehad over dat ik een vaas ben, wat iets anders is dan een gebroken kruik zijn.
Wanneer ik denk aan de gebroken kruik, dan denk ik aan de vogel op zijn nest en elder Holland. Misschien hebben jullie ook wel bepaalde toespraken die je niet los kunt zien van bepaalde personen. Dat heb ik ook met zuster Patricia Holland, de vrouw van elder Holland die onlangs overleden is. Dat ik nu aandacht aan haar geef heeft alles te maken met dat ik haar naam tijdens de afgelopen algemene conferentie voorbij hoorde komen en dat ik aan één specifieke toespraak van haar moest denken, en dat is de toespraak "One thing needful". Deze toespraak, ondanks dat het een oudje is, is zeker de moeite waard om (opnieuw) te lezen.
