Ik val maar gelijk met de deur in huis. Zowel dit stukje als mijn volgend logje gaat over depressiviteit en zelfdoding. Uit onderzoek blijkt namelijk dat je het één eigenlijk niet los kunt zien van het ander. Ik las dat "naar schatting 80% van de mensen met een depressie last heeft van zelfmoordgedachten. De grote meerderheid zal niet tot zelfmoord overgaan, maar depressieve klachten worden wel als één van de belangrijkere risico factoren beschouwd."
In het verleden heb ik al eerder een stukje over dit onderwerp geschreven doordat ik in mijn directe omgeving hiermee geconfronteerd werd. En nu dan weer opnieuw een stukje hierover. Wanneer je zoiets van dichtbij 'meemaakt' kun je gewoonweg niet meer om dit onderwerp heen. Het negeren, er aan voorbij lopen zonder er aandacht aan te geven, zou als het ware voelen als doorlopen met een steentje in je schoen. Dit probleem, deze niet zichtbare oorlog die iemand inwendig kan voeren, is te groot en tevens te pijnlijk, voor zowel degene die het doet, als voor degene die achterblijft, om te negeren. En daar ligt tevens ook het probleem. Er rust namelijk een taboe op praten over mentale gezondheid en zelfdoding. Om die reden probeert men op verschillende manieren aandacht te vragen voor depressiviteit en zelfdoding. Wat zeer confronterend kan zijn zoals ik zelf hebben ervaren. Via de krant wist ik van dit beeld, maar een afbeelding in de krant is toch echt heel wat anders dan daadwerkelijk oog in oog met dit beeld te staan.
