Na 25 jaar deel te hebben uit gemaakt van een traditie als paashaas, eindig je uiteindelijk in een pannetje.
Om te worden gesmolten tot een heerlijke chocoladelaag op een zelf gebakken cake in de vorm van een paashaas.
Eind goed al goed.
Althans, dat dacht ik tenminste.
Terwijl ik dus alles aan het voorbereiden was, kwam zoonlief de keuken in.
Toen hij de haasje zo in het pannetje zag staan zei hij:
'Hier moet ik een foto van maken voor facebook' en ik zet eronder 'das untergang'.
Ik moet zeggen dat dat toch wel een extra dimensie aan onze laatste gezins-paashazen gaf.
Het paste precies bij de treurigheid van het paashazen-in-het-pannetje-beeld.
Zo werden ze opeens meer dan een chocoladelaagje op een zelfgebakken cake.
Terwijl wij dus druk doende waren in de keuken, kwam dochterlief de keuken in.
Greep haar haas uit het pannetje, en wikkelde hem, zou bijna zeggen liefdevol, in zijn prachtig gekleurde folie en redde zo haar haas van zijn gesmolten toekomst.
Mocht ik het in mijn hoofd halen om de lijn van traditehazen te verbreken (koop alleen nog hazen voor mijn kleinkinderen) dan, dat heeft ze me nu al duidelijk gemaakt, krijg ik het met haar aan de stok.
Maar wie ben ik om een dergelijke prachtige gezinstraditie te verbreken.
Al was het alleen maar om te zien wat er nog meer volgt aan verhalen.
