Nog één nachtje slapen en dan is het kerst en vieren we de geboorte van Christus. Bovenstaande afbeelding geeft dit niet weer, misschien zelfs integendeel. Voor mij gaan deze twee echter prima samen; het vieren van de geboorte van Jezus en alle, kort door de bocht, het wereldse er om heen, zoals een kerstboom, het bezoeken van kerstmarkten en winterfairs, en niet te vergeten de tuincentra.
Dat ik voor bovenstaande afbeelding heb gekozen heeft alles te maken met deze gezelligheid maar bovenal met samenzijn. De moeite die men doet om deze maand extra glans te verlenen. Of moet ik zeggen in het licht zetten, zoals in Reutum, waar ik bovenstaande foto heb gemaakt. Deze rendieren zijn een onderdeel van een verlichte acht kilometer lange route door het plaatsje.
Dit is de tweede keer dat wij, manlief, mijn moeder en ik, deze route reden. De eerste keer dat wij deze route reden was toeval. We waren samen op pad geweest en op de weg terug zagen we een bord staan die naar deze verlichte route wees. Wat ik me van deze route vooral herinner waren de prachtige grote lampenkappen die men toen had gemaakt. Later las ik dat de inwoners van Reutum veelal de sierverlichting zelf maken. Dit zegt volgens mij iets over het dorp, maar ook over de sfeer die er hangt. Denk nu niet dat elke straat hetzelfde is versierd. Dat is echt niet het geval. De straten die versierd waren hadden elk zo hun eigen thema. En dit keer geen lampenkap gezien. Dus dat betekent dat men niet in herhaling valt. En als dat wel het geval was geweest, dan had ik dat niet erg gevonden.
Het was en is gewoon fijn om zo samen, bijna stapvoets, door deze prachtige verlichte omgeving te rijden. Op zo'n moment voelt de wereld, hierbij denk ik aan oorlog en geweld, zowel in het groot als in het klein, ver weg. Kon het altijd maar kerstmis zijn. Al hebben wij ons bij de prachtig gedekte tafel voor de reuzen ons snel uit de voeten gemaakt. Je weet het maar nooit.
