Twee wegen scheiden zich in een geel bos
En het spijt me dat ik niet beide kon reizen
Robert Frost
Ook wij, toen we daar op dat pad in het bos van Oosterhout stonden, moesten kiezen welk van de twee wegen we zouden gaan volgen. Helaas, gebonden door de tijd, wij waren daar slechts een weekend, konden wij niet beide paden bewandelen, en moest er net als in het gedicht van Frost gekozen worden. Dat hield in dat er "een niet genomen weg" was.
Eigenlijk, gevoelsmatig, stond ik en sta ik eigenlijk ook op een soort tweesprong wat betreft mijn blog. Met aan aan de ene kant het "Allen zijn gelijk voor God" pad, mijn rode draad van dit jaar, en aan de andere kant het verlangen om te gaan boemelen, de behoefte om meer te gaan dwalen. Wat zomaar ook tot gevolg kan hebben dat ik niet schrijf. Al kan ik me dat op dit moment nog niet voorstellen. Al waren er in het verleden zeker periodes dat ik inderdaad daadwerkelijk niets deelde op mijn blog. Daarnaast, onder dit boemel pad, ligt nog een pad. Mijn remissie pad. Niet direct zichtbaar voor jullie daar het zich grotendeels ondergronds afspeelt maar het is zeker een pad waar ik wel degelijk rekening mee te houden heb.
Het gedicht van Frost, "geschreven om een trekje van zijn vriend te belichten, die op elke wandeling die ze samen maakten spijt kreeg over de weg die ze niet hadden gekozen omdat ze zo ongetwijfeld veel boeiende dingen waren misgelopen" gaat echter ook over "na te denken over keuzes in het leven". En dan, al wandelend, juist geen spijt te ervaren over het pad dat je niet hebt kunnen nemen. Wat zeker ook alles te maken heeft met of je ladder tegen de juiste muur staat en dat je handelend optreedt. Een thema van Stephen Covey. In het licht van mijn blog betekent dit dat ik mijn jaarthema los laat. Geen rode paaltjes meer om te volgen. Paaltjes die tevens ook zorgden voor een zekere afbakening.
Zoals jullie weten is lezen voor mij ook op reis gaan. De Schriften maken ook deel uit van die reis. Gisteren bespraken we in onze vrouwenorganisatie een toespraak die ook alles te maken had met wandelen, en dan met name wandelen met de Heer. In deze toespraak was er met name één zin die er voor mij uitsprong, en dat was deze: "Wandel met Mij" wat de Heer tegen Henoch zei, wat ik niet los kan zien van mijn ondergronds pad en mijn remissie treintje. Deze uitnodiging kan ik gewoonweg niet negeren. Ik neem de boemel trein richting Henoch. Daarna zie ik wel weer verder. En soepje? Er is daar verderop vast wel een gelegenheid om iets te eten.
