Een vriendin van mij, die ongeveer een jaar geleden haar zoon heeft verloren, is onlangs naar een lezing van Manu Keirse geweest dat in het teken stond van rouwverwerking. Ik had nog nooit van hem gehoord, maar door haar woorden dat ik rouw veel breder moest zien, en zijn woorden zeker interessant zou vinden, heb ik hem opgezocht. Ik kwam onder andere deze woorden van hem tegen in een artikel dat ging over Omgaan met verdriet: "Rouwen is verdriet beleven bij het afscheid nemen van een dierbaar iemand of een dierbaar iets. Het is een proces van omgaan met verdriet dat je moet doorleven. Dat kan heel uiteenlopend zijn, door een breuk van een relatie, het verlies van je werk, een verlies van een verwachting, een echtscheiding of bijvoorbeeld het overlijden van iemand. Alles wat je dierbaar is en wat je kunt verliezen, brengt een rouwproces op gang. Ik spreek nooit over rouw verwerken of verdriet verwerken, want het betekent dat het ooit achter de rug moet zijn. Afval verwerk je, maar verdriet verwerk je niet. Verdriet is als een schaduw, het gaat met je mee door je leven en je kunt het nooit achterlaten". Ik begreep gelijk waarom mijn vriendin naar een lezing van hem was geweest en waarom hij haar zo aansprak. Ik herkende mij met name in de woorden "verdriet is als een schaduw." Voor mij voelt kanker als een schaduw, die met mij mee gaat door mijn leven, en hoe graag ik het ook wil, voorlopig ben ik zeker nog niet van hem af. Het is echter aan mij hoe ik hiermee om ga.
Op dit moment zijn we bezig met het boek Ether, waarin ik prachtige voorbeelden tegen kom hoe mensen uit het verleden tegenslagen het hoofd boden. Ik denk hierbij aan Shule die tijdens zijn leven werd geconfronteerd met verdeeldheid binnen zijn eigen familie, gevangenschap en oorlog. Ondanks dit alles was hij de Heer indachtig, en al zijn dagen richtte hij in rechtvaardigheid. Ik denk ook aan Omer, die door zijn vriend Akish wordt verraden, waardoor hij, gewaarschuwd door de Heer, noodgedwongen om zijn leven te redden, alles moest achterlaten. Uiteindelijk wordt hij "wederom hersteld in zijn erfland". Maar wat te denken van deze laatste woorden over Omer: "En nadat hij Emer tot koning had gezalfd, zag hij twee jaar lang vrede in het land, en hij stierf na buitengewoon vele dagen te hebben gezien die vol droefenis waren". En dan Ether, naar wie het boek is genoemd. Zijn vader bracht zijn hele leven door in gevangenschap en ook Ether werd in gevangenschap geboren. Ether, die door de boodschap die hij bracht als profeet van God niet langer onder het volk kon blijven wonen, en zich moest verbergen in de "holte van een rots". Dit zijn zijn laatste opgeschreven woorden: "Of de Heer wil dat ik veranderd word of dat ik de wil van de Heer in het vlees onderga, het doet er niet toe, indien ik maar het heil verkrijg in het koninkrijk van God".
Het boek van Ether is zeker een boek van oorlogen, een boek vol van schaduw van verdriet. Dat valt niet te ontkennen. Maar uiteindelijk "doet het er niet toe zegt Ether, zolang ik maar het heil verkrijg in het koninkrijk van God". In die zin, doordat het ons laat zien, zowel Ether als anderen, dat mensen, door hun geloof, boven hun omstandigheden uit kunnen stijgen, waardoor het boek Ether ook een boek van hoop is. Omdat hij "die in God gelooft met zekerheid mag hopen op een betere wereld". Ether kon over deze hoop schrijven omdat de Heer aan hem "wonderbaarlijke dingen had laten zien." Het is niet voor niets dat Ether "een groot ziener" wordt genoemd omdat wat hij zag, nog in de toekomst lag. Een toekomst die ook onze toekomst is en kan zijn. Want hij zag waarlijk die betere wereld en dat "zij, de inwoners ervan, gezegend zouden zijn". Gezegend omdat "hun kleren wit gewassen waren in het bloed van het Lam". Mijn Schriften verwijzen dan naar Openbaring 7:14, mijn voorkeur gaat echter uit naar vers zeven van dit zelfde hoofdstuk. Dit natuurlijk vanwege mijn rode draad, maar bovenal doordat deze tekst duidelijk laat zien dat we uiteindelijk daar als één kunnen staan in onze verscheidenheid.
