Vanochtend in de badkamer moest ik opeens denken aan één van mijn blogjes. In dit blogje, het is dan januari 2023, heb ik het over mijn reisfolder waarin onder andere het volgende wordt gezegd: "Zichzelf weder opbouwen na een ernstige ziekte is soms een lange, en in elk geval een zeer persoonlijke stap. Het herstel is niet altijd zoals men had voorgesteld. Gaat men overleven, herleven of voortleven?" Ik schreef toen dat ik nog niet wist welke van de drie woordjes het zouden worden en als ik dan toch voor een woord voor leven zou moeten kiezen dan maar gewoonleven. Tegen het einde van dat jaar, ondertussen was het december geworden, schreef ik dat het woord gewoonleven ook niet volstond en dat het meest passende woord op dat moment bijzonderleven was.
Ik ben nu bijna een jaar verder en vraag ik mij af voor wat voor woord ik nu zou gaan. Gek genoeg, ondanks alles, kies ik toch weer opnieuw voor bijzonderleven. Dit vanwege de positiviteit, maar ook vanwege de kracht die van dit woord uitgaat, althans zo voelt het voor mij. Gewoon om de eenvoudige reden dat het mij helpt mijn blik omhoog te richten.
Dat ik mij afvraag welk woordje voor leven komt te staan heeft alles te maken met dat ik opnieuw geconfronteerd werd met een uitgestrekte zee die voor mij lag. Alleen dit keer was ik niet op reis met het volk van Israël en werd ik niet op de hielen gezeten door de Egyptenaren. Nee, dit keer was ik op reis met de Jaredieten en werd ik geconfronteerd, terwijl ik daar aan de kust stond, met een nieuwe vijand, waarvan ik in eerste instantie dacht dat het een oude vijand was. Deze oude vijand die uitgezaaid was op mijn darmen, maar niet in mijn darmen bleek te zitten, waardoor hij dus een nieuwe vijand werd. Gelukkig, dankzij het bevolkingsonderzoek darmkanker, was ik er op tijd bij, wat we van de week hebben gevierd door uit eten te gaan. Gevierd dat deze vijand zijn verwoestende werk niet kon uitvoeren en dat ik pas over drie jaar terug hoef te komen. Dat wil niet zeggen dat nu alles wel is. In de brief, ter afsluiting van dit onderzoek, stond dat ik een hoog-risico profiel heb. Echter voor mij voelt het feit dat ik pas over drie jaar terug hoef te komen als meer dan een opening. Wat een verschil met twee en een half jaar geleden.
Zoals jullie weten houd ik van de Schriften. Ze voelen voor mij als op reis gaan, en dat maakt juist mijn leven bijzonder. Deze week stond het volgende in ons Kom dan en volg Mij lesboek: "De Heer zal mij op mijn levensreis leiden. Je doet misschien geestelijke inzichten op door de reis over de oceaan met jouw reis door het leven te vergelijken. Wat heeft de Heer je bijvoorbeeld aan licht op je pad gegeven zoals de stenen in de boten van de Jaredieten? Waar staan de boten symbool voor? Of de winden die waaien in de richting van het beloofde land? Wat leer je van de daden van de Jaredieten, voor, tijdens en na de reis? Hoe leidt de Heer je naar je beloofde land?"
De afgelopen weken was mijn bootje even verzwolgen in de diepten der zee. "En het geschiedde dat zij vele malen in de diepten van de zee werden begraven wegens de huizenhoge golven die zich over hen uitstorten, en ook de grote en verschrikkelijke orkanen die veroorzaakt werden door de hevigheid van de wind, wanneer zij dus door vele wateren omgeven waren, en zij riepen de Heer aan, en Hij bracht hen wederom tevoorschijn, bovenop de wateren".
Ik weet niet wat de toekomst brengt. Ik hoop wel dat het beloofde land nog even op zich laat wachten. Er is ons geen kalme reis beloofd. Er wacht ons echter wel een behouden aankomst. Wat ik wel weet is dat ik zonder Hem niet door deze wateren kan gaan en ook niet hoef te gaan. "En aldus liet de Heer stenen in de duisternis schijnen om mannen, vrouwen en kinderen licht te geven, zodat zij de grote wateren niet in duisternis hoefden over te steken."
