Alhoewel het vandaag 1 juli is, herdenking afschaffing slavernij in Nederland, wil ik het niet hebben over de slavernij.
En misschien toch indirect wel weer.
Het gaat over wat de ene mens de ander aan kan doen.
En binnen dat gebeuren heeft ieder zo zijn reden om het te doen.
Volken in het groot, individuen in het klein.
Leef nu:
Van de week, zomaar twee ervaringen.
Voorbeeld 1:
Stond buiten op straat op manlief te wachten. Terwijl ik daar sta te wachten zie ik iets verderop een jongeman met een boodschappentas aankomen, die het syndroom van Down blijkt te hebben. Op het moment dat hij wil oversteken komt er een andere jongeman al fietsend voorbij, onderwijl allemaal gekke gezichten trekkend naar deze Down jongeman.
Voorbeeld 2:
Manlief en ik zijn bij een fastfoodketen. Manlief heeft zin in een milkshake, en ik sta naast hem in de rij. Terwijl wij aan het wachten zijn, hoor ik een man achter mij zeggen: 'Er werken hier steeds minder Nederlanders'. Toen ik dat hoorde kon ik niet mijn mond houden en zei tegen manlief: 'Hoor je dat, er wordt net gezegd dat er steeds minder Nederlanders hier werken. Dus als ik hier ga werken denken ze dat ook van mij'. Ondertussen terwijl ik dit zei, draaide ik me om, en keek ik toevallig de vrouw van de man recht in de ogen. Ik denk dat zij zich hierdoor aangesproken heeft gevoeld want het was zij die terug reageerde, hij hield zich stil. Waar, we hadden even een kleine discussie, het uiteindelijk op neer kwam was, dat ik moeilijk deed. Wat gezegd werd sloeg op het werken van de mensen daar, en ik werkte daar toch niet?
Hoop voor morgen:
Ooit, ondertussen al weer jaren geleden, heb ik onderstaand boek gelezen, en misschien heb ik het er zelfs al eerder over gehad.
Vraag me niet naar details, die kan ik je niet geven.
Maar het gevoel wat ik had bij dit boek, ben ik nooit vergeten.
Als mijn toekomst van hoop in dit boek zou liggen, dan ziet mijn toekomst, en ook die van vele anderen, er niet zo hoopvol uit, althans, gezien het verleden en waar wij mensen toe in staat zijn.
