In hetzelfde artikel zegt ouderling Jensen ook nog dit: "De relatie tussen kerk- en familiegeschiedenis is het ook waard om eens naar te kijken. Het bestuderen van de een zal meestal leiden tot het bestuderen van de ander. Veel van de mooiste verhalen van de kerk staan in individuele en familiegeschiedenissen en maken deel uit van ons persoonlijke en familie erfgoed". Ik kan ervan getuigen dat het bestuderen van de een inderdaad leidt tot het bestuderen van de ander. Zo is het bij mij ook gegaan. Echter hoe zit het met mijn verhaal? Hoe zit het met mijn kerk- en familiegeschiedenis? En in hoeverre kan ik dit loskoppelen van ons gezamenlijk erfdeel?
Ik werd namelijk niet zo gek lang geleden geconfronteerd met de woorden dat ik deze periode moest laten rusten, en vooral niet achterom moest kijken. Maar hoe kan ik dit, wat een onderdeel is van mijn eigen verhaal en mijn kerk- en familiegeschiedenis, laten rusten. Was juist één van de nevendoelen van het bijhouden van verslagen niet om "ernaar streven te getuigen van de fundamentele waarheden van de herstelling, en die te verdedigen". Hoe kan je werkelijk getuigen van de herstelling als je niet op de hoogte bent van HOE de kerk is hersteld? Kun je spreken van een gezamenlijk erfdeel als je dit gezamenlijke verleden moet vergeten? En hoe zit het met de doorwerking van het verleden in het heden waar ik onlangs nog een voorbeeld van heb gegeven?
Iemand die het belang van het vertellen van verhalen prachtig verwoord is voor mij W. Paul Reeve. Dit heeft hij er onder andere over gezegd:
- De verhalen die we vertellen, vooral die welke de eerdere beperkingen blijven rechtvaardigen zijn belangrijk omdat ze, Reeve citeert nu president Gordon B. Hinckley, arrogant veronderstellen dat een witte man in aanmerking kwam voor het priesterschap, terwijl hij die een rechtschapen leven leidt maar een andere huidskleur heeft daar niet voor in aanmerking kwam.
- De verhalen die we vertellen zijn belangrijk, want huidskleur is geen vloek, en is dat ook nooit geweest. Als we anders beweren, houden we witte suprematie in stand.
- De verhalen die we vertellen zijn belangrijk omdat we racisme in stand houden wanneer we een valse raciale geschiedenis in stand houden.
- De verhalen die we vertellen zijn belangrijk omdat bewijs ertoe doet. In plaats van suggereren dat de raciale tempelbeperkingen vanaf het begin van kracht waren. Dat is argumenteren tegen onweerlegbaar bewijs van het tegendeel.
- De verhalen die we vertellen zijn belangrijk omdat beweren dat de raciale priesterschaps- en tempelbeperking begon met een openbaring simpelweg onjuist is.
Toen ik voor het eerst mijn verhaal deelde, nu twee jaar geleden, schreef ik dat ik hoopte dat ik nog een heleboel pagina's aan mijn verhaal zou kunnen toevoegen. En schreef ik dat ik aan het begin stond van deze reis. Ondertussen, wat ik ook zie als een onderdeel van mijn verhaal, heb ik het Nieuwe Testament en het Boek van Mormon bezocht. Dit jaar reis ik door de Leer en Verbonden. En zo, ongemerkt, voeg ik niet alleen steeds meer pagina's toe aan mijn eigen verhaal maar is het ondertussen ook een verslag op zich geworden.
