Op een dag wist je eindelijk wat jij had te doen, en begon
hoewel de stemmen om je heen
hun slechte adviezen bleven schreeuwen,
hoewel het hele huis begon te schudden
en je het oude getrek aan je enkels voelde.
'Heel mijn leven!' riep iedere stem.
Maar je stopte niet.
Je wist wat jij had te doen
ondanks dat de wind met haar stijve vingers
knaagde aan de fundering
en die anderen verschrikkelijk zwaarmoedig klonken.
Het was al laat genoeg,
een wilde nacht
en de weg vol gevallen takken en stenen.
Maar terwijl je hun stemmen achterliet
begonnen beetje bij beetje de sterren te schijnen
door het wolkendek heen
en was er een nieuwe stem
die je langzaam begon te herkennen als de jouwe
die je gezelschap hield
terwijl je dieper en dieper
afdaalde de wereld in
vastbesloten het enige te doen dat je kon doen -
vastbesloten het enige leven te redden
dat je kon redden.
Mary Oliver
