In het verleden schreef ik zo af en toe al over racisme, diversiteit en zwart en wit, dit vanwege mijn eigen achtergrond. Het was echter geen thema, eerder iets waar ik zo tussen de bedrijven door over schreef. Het was ook niet zo dat ik wekelijks op mijn blog schreef zoals ik nu doe, integendeel. Soms gingen er maanden voorbij. Maar dan gebeuren er twee dingen in mijn leven. Ik noem ze mijn twee verrassingen. Het ene heeft te maken dat ik niet meer om mijn eigen gekleurde achtergrond heen kon en de andere verrassing had te maken met dat ik kort na de eerste verrassing geconfronteerd werd met het feit dat ik kanker had. Ondertussen ben ik drie jaar verder, en schrijf ik, met een thema als basis, wekelijks op mijn blog, en heb ik vorige maand te horen gekregen dat ik pas over een half jaar terug hoef te komen. Wat voelde als......tijd, wat misschien het enige juiste woord is voor dit moment. Maar wat is tijd? Van deze zes maanden is ondertussen alweer één maand verstreken. Gisteren hoorde ik iemand tijd spellen als teit. Dat we allemaal 24 uur hebben en dat het daarom belangrijk is om stil te staan bij onze prioriteiten.
In het jaar dat ik te horen kreeg dat ik kanker had ben ik met de Israëlieten door het Oude Testament op reis gegaan. "Ver weg van het lawaai, de afleidingen en de uitdagingen van het dagelijks leven". Nadat ik door de opening van de Rode zee was gegaan had ik graag daar aan de waterkant mijn tent opgeslagen, maar net als het volk van Israël kon ik daar niet blijven en 'moest' ik weer terug naar het dagelijks leven. Over deze periode, leven na kanker, is veel geschreven. Iemand verwoordde het zo: "Mensen willen dat de vlag uitgaat, maar zo simpel is het niet", wat ik zelf ook heb ervaren. Kanker heeft blijvende impact, zelfs tien jaar na diagnose. Zelf zit ik voorlopig nog niet in een tien-jaren-situatie maar ik maak zeker onderscheid tussen mijn leven voor en na de kanker.
Kijkend naar mijn blog en de dingen waar ik de afgelopen tijd over geschreven heb, zoals ras en het priesterschap, dat God geen aannemer des persoons is, en het delen van onder andere mijn eigen verhaal, kan ik zeggen dat dit bewuste tijd-keuzes zijn geweest. Keuzes die mij uiteindelijk gedragen hebben, en daardoor, wat misschien moeilijk voor te stellen is, kan ik de ene verrassing eigenlijk niet meer zo goed onderscheiden van de andere verrassing, zo verweven zijn deze verrassingen de afgelopen drie jaar met elkaar geraakt. Want toen ik klaar was met mijn chemo-traject heb ik ervoor gekozen om opnieuw, gezien mijn ervaringen met het Oude Testament, door de Schriften te gaan reizen. Echter nu met verrassing één als vertrekpunt, wat uiteindelijk ook zo zijn eigen uitdagingen met zich mee bracht.
En nu sta ik hier, drie jaar later. Ik voel de behoefte om terug te reizen naar de waterkant van het Oude Testament, en daar mijn tent op te slaan. Daarnaast wil ik ook stilstaan bij Station Bartimeüs. Degenen die mij kennen weten dat ik houd van de uitspraak "zoals de wind waait, waait mijn rokje". Desondanks zal ik dat niet doen, ondanks het feit dat ik ondertussen mijn verhaal heb verteld. Er zijn nog stukjes die geschreven willen worden. Hoogstens misschien in een ander reis tempo.
